ဘေလာ့တစ္ခုရဲ႕ အဖြင့္စကား။

    ေရႊၿမိဳ႕ေတာ္ဆုိဒ္က ပုိ႔စ္တစ္ခုဖတ္မိၿပီး စမ္းလုပ္လုိက္တာနဲ႔ ဘေလာ့တစ္ခုျဖစ္သြားတယ္။ သိၿပီးသားသူအတြက္ မခက္ခဲေပမဲ့ နားမလည္ပဲ စမ္းတဝါးဝါးလူတေယာက္အတြက္ေတာ့ ေယာင္ဝါးဝါးပါပဲ။ နာရီေလးေတြ ျပကၡဒိန္ေလးေတြထည့္ဖုိ႔လဲ တစ္ေနကုန္နီးပါး လုိက္ရွာရတယ္။ အင္တာနက္ကုိ နာရီနဲ႔ သံုးရရင္ (ေျပာခ်င္တာက တစ္နာရီ ဘယ္ေလာက္ဆုိတာမ်ဳိးပါ။) မလြယ္ေၾကာပဲ။ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ရင္း အလုပ္ထဲမွာ အင္တာနက္အလကားသံုးေနရလုိ႔ေတာ္ေသးတယ္။ ျဖစ္ခ်င္စိတ္သာရွိၿပီး ဘာမွမတတ္ေတာ့ ေျမစမ္းခရမ္းပ်ဳိးဆုိတာလုိျဖစ္ေနတာေပါ႔။ ဒါေပမဲ့အ ေကာင္းဖက္က ေတြးရင္လဲေကာင္းတာပါပဲ။ ေလ့လာၿပီးသားျဖစ္သြားတာေပါ႔။ သက္သက္ေလ့လာမယ္ဆုိရင္ေတာင္ အခ်ိန္မေပးႏုိင္တာနဲ႔ ဘာနဲ႔ျဖစ္ေနအံုးမယ္။ ဘယ္သူမွေတာ့ ေမြးကတည္းက တတ္မလာပါဘူးေနာ့္။ ကုိယ့္ကုိကုိယ္အားေပးရတယ္။ ငါေတာ္ေတာ္ ေတာ္ပါလားလုိ႔။(ခိခိ ဘယ္သူမေျမႇာက္မိမိေျမႇာက္ ငါေတာ္၏။ ေပါ႔။ ေမ်ာက္အုန္းသီးရသလုိ ခုန္ဆြခုန္ဆြျဖစ္ေနတယ္။) ဘဝင္ျမင္ခ်င္သလုိလုိေတာင္ျဖစ္လာေသး။ ၾကားဖူးတာရွိတယ္။ တခ်ဳိ႕ေတြဆုိရင္ ဖ်က္ခံရတယ္ဆုိလားပဲ။ ဟုတ္လားေတာ့မသိပါဘူး။ အဲ့လုိျဖစ္မွာလဲ စုိးရိမ္ေသးတယ္။ ဘယ္လုိကာကြယ္ရမယ္ဆုိတာ လုိက္ေမးရအံုးမယ္။ သိတဲ့သူမ်ားလဲ မွ်ေဝၾကပါအံုးလုိ႔။ ေတာင္းဆုိပါတယ္။ မတတ္ တတတ္ စမ္းတဝါးဝါးလုပ္ထားရေတာ့ ႏွေမ်ာမိတာအမွန္ပဲေလ။ လုိေသးတာေတြကေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ ဘာမွမတတ္တဲ့သူဆုိေတာ့ ပုိဆုိး။ စာကလဲ ေရးခ်င္တာပဲ ရွိတာ ကုိယ္တုိင္ေရးထားတာဆုိ တပုဒ္မွ မရွိဘူး။ သူမ်ားစာပဲလုိက္ဖတ္တတ္တာ။ စာဖတ္တာပဲ ဝါသနာပါတယ္ေလ။ ခိခိ။ အဓိက ကေတာ့ သမီးေလးကုိ သတိရတဲ့အေၾကာင္းေလးေတြ ေရးခ်င္တာပါ။ တကယ္တမ္းေရးမယ္ဆုိေတာ့လဲ အေတြးေတြက ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ပါ။ ခုမွ စေဆာက္တဲ့ အိမ္ေလးလုိေပါ႔။ ဟုိဟာေလးထည့္လုိက္၊ ဒီဟာေလး စမ္းလုိက္၊ ျပန္ျဖဳတ္လုိက္။ စာေတြလုိက္ဖတ္လုိက္၊ လာျဖည့္ၾကည့္လုိက္နဲ႔ လံုးျခာလုိက္ေနတာပါပဲ။