ဒီေန႔ေတာ့ အသားဟင္းမခ်က္ေတာ့ဘူး။ ပဲအာလူးကုိ အရည္ေလးနဲ႔ခ်က္ၿပီး သရက္သီးေထာင္းစပ္စပ္ေလးနဲ႔ ဒါပဲ။ ဒီေန႔ ထုိင္းစာသင္ရတယ္။ တစ္ပတ္ကုိ ႏွစ္ရက္သင္ရတယ္။ ၾကာေလမ်ားလာေလ လုိက္မမွီေလးပဲ။ အသက္ႀကီးလာလုိ႔ ဦးေႏွာက္ေတြေခ်ာင္ကုန္တာလားမသိ။ မမွတ္မိတာေတြမ်ားလာတယ္။
အခ်ိန္တစ္ခုေတာ့ေပးဖုိ႔လုိၿပီ။ ေန႔စဥ္ေပါ႔။ ညီမေလး ဘတ္လုပ္ဖုိ႔ နာမည္ေတြဘာေတြ ေပးလုိက္တယ္။ မနက္တုိင္းၾကားေနက် ရွင္မင္းေလးရဲ႕ ေတးသံသာကုိ နားဆင္ရတာလဲ တကယ္မသက္သာလွပါ။ ေရခ်ဳိးဖုိ႔ ေရခ်ဳိးပုဝါကုိင္ၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းထဲဝင္သြားတဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး အလုပ္သြားဖုိ႔ အိမ္ကထြက္လာတဲ့အခ်ိန္ထိ အာၿပဲနဲ႔ ေအာ္ငုိေတာ့တာပဲ။ မေအ အလုပ္သြားေတာ့မယ္ဆုိတာသိတာနဲ႔ ေအာ္တာ အလုပ္သြားလုိ႔ အိမ္ကထြက္တဲ့အထိ အသံက ေနာက္က လုိက္ပါလာတယ္။
ညေနအလုပ္ဆင္းလုိ႔ သူ႔အေဒၚက ခ်ီလာၿပီး နန္းကုိလာႀကိဳတဲ့အခ်ိန္ဆုိ ေပ်ာ္လုိ႔ျပံဳးလုိ႔ ရီလုိ႔ေမာလုိ႔။ ေစ်းသြားတဲ့အခ်ိန္တခ်ိန္လံုး သူ႔အေဒၚျပန္ေခၚလုိ႔မရေတာ့ဘူး။ မေအလက္ေပၚမွာပဲ မေအပုခံုးဖက္ၿပီးေနေတာ့တယ္။ ေမေမ့ခ်စ္ခ်စ္ေလးလုိ႔ေခၚလုိက္ရင္ သူ႔ရင္ဘတ္ကေလးကုိ လက္ဝါးေလးနဲ႔ ပုတ္ပုတ္ျပရတာအေမာ။ မီးမီးခ်စ္ခ်စ္ေလးေရာဆုိရင္ နန္းရင္ဘတ္ကုိ သူ႔လက္ဝါးေလးနဲ႔ လွမ္းပုတ္ျပတယ္။
အဲ့ဒါေလးေတြနဲ႔ တေနကုန္အလုပ္ထဲက အေမာေလးေတြ ၾကက္ေပ်ာက္ငွက္ေပ်ာက္ေပါ႔။ တေလာကလံုး တုိ႔သားအမိႏွစ္ေယာက္ပဲရွိေတာ့သလုိလုိ။ ခိခိ။
ဒီေန႔ အသစ္ေရာက္တဲ့အဖြဲ႕ထဲက ျမန္မာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေန႔လည္စာထမင္းမစားဘူး။ ည (၇) နာရီထိအလုပ္လုပ္ရမွာကုိ ေန႔လည္စာထမင္းမစားေတာ့ ဘယ္လုိေနမလဲမသိဘူး။ ဟင္းးးး
ကေလးေတြေျပာရဆုိရခက္ပါတယ္ေလ။ အစာမဝင္လုိ႔ ေနမေကာင္းျဖစ္ရင္ ကုိယ္ပဲခံစားရမွာ။ လူလဲပင္ပမ္းမယ္။ ေဆးဖုိးလဲကုန္မယ္။ အလုပ္ပ်က္တဲ့အတြက္ ဝင္ေငြလဲ ထိခုိက္မယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ။ သူတုိ႔ေတြ မိေဝးဖေဝးမွာ ပုိက္ဆံလာရွာၾကတာ ကုိယ့္ကုိကုိယ္ ဂရုမစုိက္ရင္ ဘယ္သူဂရုစုိက္မွာလဲ။
ေဘးက နန္းတုိ႔က စိတ္ပူလုိ႔ေျပာေပးတာကုိ လက္မခံဘူး။ ထထြက္သြားတယ္။ စက္ရံုကေကြၽးတဲ့ ထုိင္းဟင္းေတြမစားတတ္လုိ႔တဲ့။ ကုိယ္တုိင္ဟင္းလုပ္ၿပီးယူလာလုိ႔ရတာပဲကုိ ဘယ္လုိနည္းနဲ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ အစာဝင္ေအာင္စားပါ၊ အစာမဝင္တဲ့ရက္ေတြမ်ားလာရင္ ကုိယ္ပဲထိခုိက္မယ္လုိ႔ေျပာျပတာ နန္းေဘးမွာထမင္းစားေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ ဝုိင္းေျပာၾကတယ္။ နန္းတုိ႔ကုိ ဘယ္လုိထင္သြားတယ္ မသိပါဘူး။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။
အားးးးးးးးးးး ညေန ေစ်းသြားရင္ ဘာဝယ္လုိ႔ဘာခ်က္ရမွန္းမသိေသးဘူးကြာ။ မနက္ျဖန္ အလုပ္ပိတ္တယ္ (၂)ရက္။ သမီးေလးနဲ႔အိမ္မွာေဆာ့ရမယ္။ စာေတြလုပ္ရမယ္။
No comments:
Post a Comment