ရာထူးႏွင့္ေနရာ။

ဒီေနရာ ဒီရာထူး ဒီတာဝန္အတြက္ ဒီတစ္ပတ္ထဲမွာပဲ တစ္ႏွစ္ျပည့္တယ္။ ႏွစ္သစ္ကူးမွ ေဘာက္စူးေပးတာ ဆုိေတာ့ တစ္ႏွစ္ျပည့္ခ်ိန္မွာ ေဘာက္စူးေတြဘာေတြလဲ မရပါဘူး။ မွတ္မွတ္ရရေတာ့ ထုိင္တဲ့ ထုိင္ခံုေလး လဲေပးတယ္။ အသစ္ဝယ္ေပးတာမဟုတ္ပါဘူး။ ဒီေနရာကုိ စေရာက္လာတဲ့အခ်ိန္တုန္းက ထုိင္တဲ့ ထုိင္ခံုေလးက မီးခုိးေရာင္လုိလုိ ခဲေရာင္လုိလုိေလးနဲ႔ ဆံုလည္ထုိင္ခံုပါပဲ။ လက္တန္းမပါဘူး။ အထက္ေအာက္ လုိသလုိ အနိမ့္အျမင့္လုပ္လုိ႔မရဘူး။ ဒါေပမဲ့ ထုိင္လုိက္ရင္ တကြၽိကြၽိျမည္တယ္။ ထုိင္ရင္းနဲ႔ လႈပ္မိရင္ ဒါမွမဟုတ္ လွည့္လုိက္ရင္လည္း တကြၽိကြၽိျမည္တယ္။ ထုိင္တဲ့ေနရာမွာလဲ အေရွ႕ပုိင္းက ေမာက္ေနၿပီးေတာ့ အေနာက္ပုိင္းက ေအာက္ကုိ မသိမသာေလး ကံြၽေနတာေပါ႔။ အဲ့ေတာ့ထုိင္လုိက္ရင္ လူက မတ္မတ္ေလးျဖစ္မေနပဲ ခါးေလးၫြတ္ၿပီးေတာ့ အေနာက္မွာ မွီမွီေလးေပါ႔။ လႈပ္လုိက္တုိင္း တကြၽိကြၽိနဲ႔ဆုိေတာ့ မပ်င္းဘူးေပါ႔ေလ။


အဲ့ဒီထုိင္ခံုေလးကုိ ဒီေန႔ပဲ လာလဲေပးတယ္။ အျပာေရာင္ေလး။ အဲ နက္ျပာေရာင္ေလးဆုိပုိမွန္မယ္။ လက္တန္းပါတယ္။ လက္တန္းက အနက္ေရာင္ေလး။ ေတာင့္ေတာင့္တင္းတင္းရွိသြားၿပီ ဘယ္ေလာက္လႈပ္လႈပ္ အသံမျမည္ေတာ့ဘူး။ သားစုိးသီခ်င္းလုိ လႈပ္လုိ႔ရၿပီ၊ လႈပ္လုိ႔ရၿပီေပါ႔။ အနိမ့္အျမင့္လုပ္လုိ႔ရသြားၿပီ။ စတုိထဲမွာထားတာ ဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲမသိပါဘူး။ ဖုန္းေတြအလိမ္းလိမ္းပဲ။ ဂ်ီးကြက္ေတြလည္း အကြက္ကြက္ထလုိ႔။ လက္တန္းမပါပဲထုိင္လာေတာ့ လက္တန္းပါတဲ့ခံုႀကီးက စာရုိက္တဲ့အခ်ိန္ဆုိ တံေတာင္နဲ႔ လက္တန္းနဲ႔ တုိက္မိတယ္။ အဲ့လုိပဲ အေကာင္းမသံုးတတ္တာေလ။ မနက္ျဖန္အလုပ္ႏွစ္ရက္ပိတ္တယ္ဆုိေတာ့ ေရဝတ္နဲ႔ ပြတ္တုိက္လုိက္ရင္ ဂ်ီးကြက္ေတြေျပာင္သြားမွာပါေလ။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေက်နပ္ပါတယ္။ လႈပ္လုိက္တုိင္းတကြၽိကြၽိျမည္ေနလုိ႔  ေဘးကလူကုိ အားနာေနရတာထက္စာရင္ေတာ့ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ကုိယ့္မန္ေနဂ်ာက ေျပာေပးလုိ႔ လဲေပးတာ။ မဟုတ္ရင္ ဒီအတုိင္းပဲ ဆက္ေနအံုးမွာ။ အသစ္မဟုတ္ေပမဲ့ နဲနဲပုိေကာင္းသြားတယ္ေလ။