အိမ္ေရာက္လုိ႔ တံခါးဖြင့္လုိက္တာနဲ႔ ရင္ဝေဆာင့္ကန္လုိက္သလုိ အေမာဆုိ႔သြားတာပဲ။ တအိမ္လံုးကုိ ရစရာမရွိေအာင္ ႐ႈပ္ပြေနတာ။ ေျခခ်စရာမရွိဘူး။ သမီးအဝတ္ပံုးက ပြင့္ေနၿပီးေတာ့ သမီးအဝတ္ေတြက ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စ။ အဝတ္ပံုးထဲမွာ ထည့္သိမ္းထားတဲ့ ဖုိင္ထဲက သမီးရဲ႕ ေမြးစာရင္းနဲ႔ က်န္းမာေရး မွတ္တမ္းေတြက ဟုိတစ္ရြက္ ဒီတစ္ရြက္။ ေဆးရံုက ထုတ္ေပးထားတဲ့ စာအုပ္ကလဲ အဖံုးကြၽတ္ၿပီး ပုိးလုိ႔ပက္လက္။
အိမ္မွာေခၚၿပီးထိန္းေပးတဲ့ ကေလးေလးရဲ႕ မုိးကာအိက်ႌကလဲ ကုိးရုိ႕ကားရား။ ေက်ာပုိးအိပ္ထဲက အဲ့ကေလးေလးရဲ႕ အဝတ္အစားေတြ ကလဲ ဝင္တခ်ဳိ႕ထြက္တခ်ဳိ႕။ ထမင္းစားပြဲေပၚမွာလဲ စားလက္စ ပန္းကန္ေတြက တုိ႔လုိ႔တန္းလန္း။ ေသာက္လက္စ ေရေႏြးခြက္ေတြက ေတာင္တစ္ခြက္ေျမာက္တစ္ခြက္။ ေရဇလံုထဲမွာလဲ စားၿပီးသားပန္းကန္ေတြက ထုိးထုိးေထာင္ေထာင္။
ညီမလုပ္သူကုိၾကည့္လုိက္ေတာ့ ကုိယ္တံခါးဖြင့္တဲ့အခ်ိန္တုန္းက မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္ၿပီး အယ္ဘယ္လုိျဖစ္ တာလဲလုိ႔ေမးလုိက္မိမွ မ်က္လံုးျပန္ပိတ္သြားတယ္။ သမီးက သူ႔ညာဖက္ေဘး မွာ ပက္လက္က ေန စာရြက္ေတြၿဖဲလုိ႔။ ဟုိကေလးေလးက သူ႔ဘယ္ဖက္ေဘးမွာ ေဘးတေစာင္းေလး အိပ္လုိ႔။
အုိးးးး ေတာ္ေတာ္ အေမာဆုိ႔သြားတယ္။ အိမ္ဆုိေပမဲ့ အခန္းတစ္ခန္းပဲရွိေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာပဲ ထမင္းခ်က္တာ စားတာေသာက္တာ အကုန္လံုးၿပီးမွ ျပန္သန႔္ရွင္းၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာပဲအိပ္ရတာ။ အခန္းထဲမွာ ညီမေလးတုိ႔လင္မယားအိပ္တယ္ေလ။
ခပ္တည္တည္နဲ႔ျပန္အိပ္ေနသူေတြကုိလစ္လွ်ဴ႐ႈလုိ႔ ဟုိတစ္စ ဒီတစ္စျဖစ္ေနတဲ့ သမီးအဝတ္ေတြကုိ ပံုးထဲျပန္ေကာက္ထည့္၊ စာရြက္ေတြကုိ တစ္ရြက္ခ်င္းလုိက္ေကာက္လုိ႔ ျပန္ျဖန႔္ စီၿပီးေတာ့ဖုိင္ထဲျပန္ထည့္၊ ထိန္းေပးတဲ့ကေလးေလးရဲ႕မုိးကာကုိခ်ိတ္နဲ႔ခ်ိတ္ၿပီး အိမ္ေရွ႕က အဝတ္တန္းမွာသြားခ်ိတ္၊ သူ႔အဝတ္အစား ေတြ သူ႔ေက်ာပုိးအိတ္ေလးထဲ ထုိးထည့္ၿပီးျပန္ပိတ္။ စကၠဴစုပ္ေတြေကာက္ၿပီး အမႈိက္ပံုးထဲထည့္။ တံျမက္စည္းလွည္း။
ထမင္းစားပြဲေလးေပၚက စားလက္စပန္းကန္ေတြ ကုိဇလံုထဲထည့္ၿပီးေနာက္ေဖးက ေဘဇင္ေပၚသြားတင္ၿပီး ျပန္ထြက္လာေတာ့ သမီးက တဟင့္ဟင့္နဲ႔ လက္ဆန႔္တန္းလုိ႔ ခ်ီခုိင္းေနၿပီ။ သမီးကုိခဏေကာက္ခ်ီၿပီး ေမႊးေမႊးေပး။ သမီးနဲ႔ ခဏကစား။ သမီးက စကားမေျပာတတ္ေပးမဲ့ လက္ညိႇဳးထုိးျပၿပီး လုိခ်င္တာကုိေတာင္းတတ္တယ္ေလ။ သမီးက သူ႔မ်က္လံုးေလးကုိ လက္ညိႇဳးထုိးျပၿပီး လက္ဖ်ားေလးေတြကုိ ခါျပေတာ့ သူ႔မ်က္စိနာေနတယ္လုိ႔ နားလည္လုိက္တယ္။
ၾကည့္လုိက္ေတာ့ သမီးေလးရဲ႕ ဘယ္ဖက္မ်က္လံုးတစ္ဖက္ နီရဲၿပီးေတာ့ ေယာင္ေနတယ္။ မ်က္စိက်ိန္းေန တယ္လုိ႔ထင္သြားတာ။ မ်က္စိက တစ္ဖက္ထဲက်ိန္းတယ္။ ေဆးခန္းသြားရမလားမသိ ဘူးလုိ႔ေျပာရင္း ေအာက္မ်က္ခမ္းေလးကုိ အသာၿဖဲၾကည့္လုိက္ေတာ့ ျဖဴျဖဴအဖက္ႀကီးေတြ႕တယ္။ အျပင္ဖက္ကေန မ်က္ခံြေလးကုိ အသာဖိလုိက္ေတာ့ ပလြတ္ကနဲ ထြက္က်လာတာ စကၠဴစႀကီး။
ဘယ္ေလာက္ေတာင္နားေနလုိက္မလဲ။ ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ဝင္ေနမွန္းမသိဘူး။ နန္းတုိ႔လူႀကီးေတြ မ်က္လံုးထဲကုိ အမႈန္ေသးေသးေလးဝင္သြားရင္ေတာင္ မေနႏုိင္မထုိင္ႏုိင္ျဖစ္ရတာ။ မ်က္ေတာင္ေမႊးေလး ကြၽတ္ၿပီး စုိက္ေနရင္ေတာင္ ဘယ္လုိမွ မခံစားႏုိင္ဘူး။ ခုိးလုိ႔ခုလုျဖစ္လုိ႔။ သူ႔ခမ်ာ စကၠဴစႀကီး အႀကီးႀကီးပဲ။ လက္မ က လက္သည္းခံြေလာက္ရွိတယ္။ ေခါက္ၿပီးေတာ့ဝင္ေနတာ။
ဘယ္လုိဝင္ေနသလဲလုိ႔ စဥ္းစားလုိ႔ကုိ မရဘူး။ ပက္လက္ေနရင္းက စကၠဴကုိၿဖဲေတာ့ မ်က္လံုးေပၚက်သြား တာကုိ ပြတ္ထုတ္ရင္း အျပင္ကုိမထြက္ပဲ အတြင္းကုိ ပုိဝင္သြားတာျဖစ္မယ္လုိ႔ ကုိယ့္ဖာကုိယ္ ပံုေဖာ္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ ကုိယ္ျပန္လာတဲ့အခ်ိန္လဲ သမီးက ပက္လက္ကေလးေနၿပီးေတာ့ စကၠဴေတြၿဖဲေနတာကုိး။ သူကုိယ္တုိင္မွ ထၿပီးမထုိင္ႏုိင္တာ။
သမီးက မ်က္စိနာေနတာကုိ သူ႔အေဒၚကုိမေျပာဘူးလား။ သမီးက ေျပာတယ္ဆုိတာလဲ လက္နဲ႔ပုတ္ၿပီး ေခၚတာေလ။ သမီးေျပာတာကုိ သူ႔အေဒၚက နားမလည္လုိ႔လား။ သမီးက ေခၚတာကုိ သူ႔အေဒၚက မႏုိးလုိ႔လား။ လားေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ တစ္ေယာက္ထဲ ေဒါသထြက္ေနတာလား။ စိတ္တုိေနတာလား။ ဝမ္းနည္းေနတာလား။ မသိေတာ့ပါဘူး။
သမီးနဲ႔ပတ္သက္ရင္ မ်က္ရည္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္လြယ္တယ္ေျပာရမယ္။ ပါးေပၚမွာ တလိမ့္လိမ့္ကုိ စီးက်ေနတယ္။ သမီးေလးစိတ္ေက်နပ္သြားၿပီဆုိမွ ျပန္ခ်ထားၿပီး ယူနီေဖာင္းလဲ။ ေနာက္ေဖးက ပန္းကန္ေတြေဆး။ ထမင္းအုိးတည္ ၿပီးေတာ့ ညေန (၆)နာရီခြဲေက်ာ္ၿပီ။
(၇) နာရီေက်ာ္ရင္ သမီးပါပါးနဲ႔ မက္ကေလးတုိ႔ျပန္လာေတာ့မယ္။ ေစ်းသြား။ ခ်က္ျပဳတ္။ သမီးပါပါးတုိ႔ ျပန္လာေတာ့ အိပ္ေနတဲ့လူလဲ ႏုိးလာတယ္။ ရီရီေမာေမာပါပဲ။ ညစာ စားေသာက္ၿပီး ည (၉)နာရီ ေက်ာ္၊ (၁၀) နာရီမွ ေရမုိးခ်ဳိး အိပ္ရာဝင္ ဒီလုိနဲ႔ပဲ တမုိးခ်ဳပ္ခဲ့ရျပန္ေပါ႔။
ေအးျမခ်မ္းသာၾကပါေစ။
ေလးစားစြာျဖင့္...
နန္းေရႊမံႈ။
(တီတင့္ကုိ အားက်လုိ႔ း)) )
No comments:
Post a Comment