မသိဘူးဆုိတဲ့စကားကုိ နန္းရဲ႕ညီမေလးဆီက ခဏခဏၾကားရေလ့ရွိတယ္။ အဲ့ဒီစကားၾကားရတုိင္းလဲ ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ ေထာင္းကနဲေနေအာင္ ေဒါသထြက္ရတာခ်ည္းပဲ။ ဘာကုိပဲေမးေမး အလြယ္တကူ မသိဘူးလုိ႔ျပန္ေျဖတတ္တာ ေကာင္းတဲ့အေလ့အက်င့္တခုမဟုတ္တာေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္။ မသိလုိ႔ မသိဘူးလုိ႔ေျဖတာမ်ဳိးမဟုတ္ပဲ ၿပီးစလြယ္ေျဖလုိက္မွန္းသိလုိ႔ ပုိၿပီးေဒါသထြက္ရတယ္။ မသိဘူးလုိ႔ေျဖလုိက္ရံုနဲ႔ အရာရာအဆင္ေျပသြားမယ္လုိ႔ ထင္ေနလားမသိပါဘူး။ ဘူးတစ္လံုးေဆာင္အုိေတာင္မဆင္းရဲဆုိတာကုိ ဘယ္လုိသေဘာေပါက္လုိ႔လဲမသိဘူး။ မရွိတာထက္ မသိတာခက္ ဆုိတဲ့စကားကုိေရာ ဘယ္လုိသေဘာေပါက္လဲမသိ။
ဟုိေန႔ကဆုိ သူကုိယ္တုိင္လုပ္လုိက္တဲ့ကိစၥတစ္ခုကုိ ဘာလုိ႔အဲ့လုိလုပ္ရတာလဲဆုိေတာ့ ဘာလုိ႔လုပ္လုိက္ မိမွန္းမသိဘူးတဲ့။ ပဲေတာင့္ရွည္ကုိ ေစ်းမွာဝယ္စားရင္ တစ္စည္း တစ္ဆယ္(ျမန္မာေငြသံုးရာ) ေပးရတာ ခုနစ္ေတာင့္ရွစ္ေတာင့္ပဲပါတာ။ ေတာကေနကုိယ္တုိင္စုိက္ၿပီးလာေရာင္းတဲ့ ေတာသည္နားမွာ ဆယ့္ငါးဘတ္ဖုိးဆုိရင္ လက္ဆုပ္စည္း အစည္းႀကီးႀကီးရလုိ႔ဝယ္လာလုိက္တယ္။ ေတာသည္ကလည္း တခါတေလမွလာတာပါ။
အဲ့ဒီပဲေတာင့္ေတြကုိ ငံျပာရည္ခ်က္နဲ႔တုိ႔စား၊ အသုပ္ထဲမွာထည့္စားတာ နဲနဲပဲစားရေသးတယ္ ေနာက္တေန႔က်ေတာ့ က်န္တာေတြ အကုန္လႊင့္ပစ္လုိက္တယ္။ မႏြမ္းေသးပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ တစ္ရက္ပဲရွိေသးတာ ပဲေတာင့္က စားလုိ႔ရပါေသးတယ္။ အလုပ္ကျပန္လာေတာ့ အမႈိက္ပံုးထဲေရာက္ေနၿပီ၊ အယ္ ပဲေတာင့္ေတြ စားလုိ႔ရပါေသးတယ္။ ၾကက္ဥနဲ႔ေၾကာ္စားရင္ရွင္းေလးက ႀကိဳက္တယ္ ဘာလုိ႔လႊင့္ပစ္တာလဲဆုိေတာ့ မသိဘူး၊ ဘာလုိ႔လႊင့္ပစ္လုိက္မွန္းမသိဘူးတဲ့။
ေနာက္တစ္ေန႔က်ေတာ့ အလုပ္ျပန္တဲ့အခ်ိန္ ေပါက္ပန္းျဖဴရြက္ေတြ ျပဳတ္ၿပီးမွ လႊင့္ပစ္ထားျပန္ေရာ။ အယ္ ဒီေန႔မွဝယ္တာမုိ႔လား။ ဘာလုိ႔လႊင့္ပစ္ျပန္တာလဲ ဆုိေတာ့ မသိဘူးတဲ့။ ေပါက္ပန္းျဖဴရြက္က မရင့္ပါဘူး၊ ျပဳတ္လုိက္ရင္ ႏူးသြားတာပဲ စားလုိ႔ရတယ္ေလဆုိေတာ့ မသိဘူး ဘာလုိ႔လႊင့္ပစ္လုိက္မွန္းမသိဘူးတဲ့။
သူက လႊင့္ပစ္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးကုိ ႀကိဳက္တယ္။ ၾကမ္းတုိက္ဝတ္ေတြဆုိလဲ မေလွ်ာ္ဘူး၊ လႊင့္ပစ္တယ္။ ညစ္ပတ္တာေတြကုိမေျပာပါဘူး။ ရွင္းေလး မုန္စားတာေပပြလုိ႔သန႔္ရွင္းထားတဲ့ အဝတ္ေတြကုိလဲ လႊင့္ပစ္တာပဲ။ ရွင္းေလးေနာက္ေဖးသြားတဲ့အခ်ိန္ ဒုိင္ယာပါကေန ေက်ာ္ၿပီး အျပင္ကုိထြက္သြားလုိ႔ အဝတ္အစားေတြေပသြားရင္လဲ လႊင့္ပစ္တာပဲ။ ရွင္းေလးအဝတ္ဆုိတာ ဝယ္လုိ႔မႏုိင္ဘူး။
တေနကုန္အလုပ္လုပ္ရတာ ဘယ္ေလာက္ပင္ပမ္းတယ္ဆုိတာ ကုိယ္တုိင္ပဲသိတယ္။ စားပစ္လုိက္ရတာ မႏွေမ်ာေပမဲ့ ဝယ္လာၿပီးေတာ့ ပစ္လုိက္ရတာကုိေတာ့ ႏွေမ်ာမိတာေပါ႔။ ဝယ္လာၿပီးေတာ့ ရင့္လုိ႔ဒီအတုိင္းပစ္တာမဟုတ္ဘူး။ မီးေတြဘာေတြနဲ႔ ေသခ်ာျပဳတ္ၿပီးမွ ပစ္လုိက္တာ။ ကပ္စီးနဲလုိ႔ေျပာေနတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏွေမ်ာေနလုိ႔လဲ အမႈိက္ပံုးထဲက ျပန္ယူစားလုိ႔ျဖစ္တာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔ကုိ ေသခ်ာေစခ်င္တာ၊ ဘာလုပ္လုပ္ ဂရုတစုိက္ေလးလုပ္ေစခ်င္တာ၊ ၿပီးစလြယ္ လုပ္တတ္၊ ေျပာတတ္တာေတြကုိ သေဘာမက်တာ။ အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ မသိတာပဲေကာင္းပါတယ္လုိ႔ ေျပာလုိက္တယ္။ အဲ့ဒီတစ္ခြန္းထဲပါ။ အသံေတာ့ က်ယ္သြားတယ္။ သူက စိတ္ဆုိးတယ္တဲ့ နန္းကုိ စကားမေျပာဘူးတဲ့။
သူက နန္းညီမေလး အငယ္ဆံုးပါ။ သူနဲ႔နန္းနဲ႔ ကုိးႏွစ္ကြာတယ္။ နန္းတုိ႔ေမာင္ႏွမေလးေယာက္ သံုးႏွစ္စီငယ္ၾကတယ္။ နန္းသူ႔ကုိ ျပန္ေတာင္းပန္ရမွာလား။ ၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္က မိသားစုေတြနဲ႔ ေဖ့ဘုတ္မွာ သူက အဆက္အသြယ္ရွိေနေတာ့ သူက အရင္တုိင္ေျပာၿပီးၿပီ။ တုိင္ေျပာတာေတြ မေျပာတာေတြ သိပ္ေတာ့ အေရးမပါပါဘူး။ နန္းက ေဖ့ဘုတ္မသံုးေတာ့ အိမ္နဲ႔အဆက္အသြယ္မရွိဘူး။ ေတာ္ရံုတန္ရံုလဲ အိမ္ကုိ မဆက္သြယ္တတ္ဘူးေလ။ မာမီတုိ႔ေမြးေန႔လုိမ်ဳိး၊ ေလာက္မွပဲ ဖုန္းဆက္ျဖစ္တာ။
ဘာသတင္းမွမၾကားတာ အဆင္ေျပေနလုိ႔ပဲေလ။ ဟုတ္တယ္မုိ႔လား။ ေတာ္ရံုတန္ရံုလဲ စကားေတြအမ်ားႀကီးမေျပာတတ္ေတာ့ မိသားစုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းမိတ္ေဆြေတြကုိလဲ အဆက္အသြယ္မလုပ္ျဖစ္ဘူး။ ကုိယ္တုိင္က ခပ္ေအးေအးပဲေနတတ္တယ္ေလ။ ထားလုိက္ပါ။ စိတ္ထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ခံျပင္းေနတာေတာ့ အေသအခ်ာပဲ။
တုိင္းတပါးမွာ ေနတာေလ။ တသက္လံုး အမနဲ႔ေနမွာမဟုတ္ဘူး။ ေရွ႕ဆက္အသက္ရွင္ဖုိ႔အခ်ိန္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။ မသိဘူးဆုိရံုနဲ႔ အားလံုးေအးခ်မ္းသြားရင္ေတာ့ေကာင္းတာေပါ႔ေလ။ သူ႔ဘဝေလးကုိ ေအးခ်မ္းေစခ်င္တယ္။ ညီမေလးအငယ္ဆံုးဆုိေတာ့ ခ်စ္လဲခ်စ္တယ္။ အဲ့ဒါေၾကာင့္လဲ အိမ္ေထာင္ျပဳၿပီးထဲအထိ ေစာင့္ေရွာက္ေနတုန္းပါ။ ဒါေတြထားပါေလ။ ကုိယ္က အႀကီးပဲေနာ့။
No comments:
Post a Comment