ငုိႏုိင္လြန္းတဲ့ရွင္မင္းသန႔္။

မေန႔ညက အလုပ္ထဲကထြက္တဲ့အခ်ိန္ ေနာက္က်သည္။ သမီးကုိႀကိဳၿပီး အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ေစ်းထုတ္ေတြ ကုိဆုိင္ကယ္မွာခ်ိတ္ထားတဲ့သမီးပါပါးကုိ ငုတ္တုတ္ထုိင္လွ်က္သားေတြ႕ရသည္။

“အယ္...အိမ္ထဲမဝင္ေသးပဲနဲ႔” ဆုိေတာ့

“အိမ္ေသာ့ကုိ အိမ္ထဲမွာပဲေမ့ထားခဲ့တယ္”
“နန္းေနာက္က်လုိက္တာကုိယ္ေရာက္ေနတာ ၾကာၿပီ” တဲ့။

ေသာ့ဖြင့္ၿပီးအိမ္ထဲဝင္ေတာ့ ေစ်းထုတ္ေတြခ်ရင္း...

“ အားပါးပါး... ေစ်းမွာ မိန္းကေလးေတြသက္သက္”
“ကုိယ္ေစ်းဝယ္ရင္း ေခါင္းပါမူးတယ္။”
“ေတာ္ေသးတယ္ နန္း စာရြက္နဲ႔ေရးေပးလုိက္လုိ႔ေပါ႔။”
“မဟုတ္ရင္ ကုိယ္ဘာမွဝယ္တတ္မွာမဟုတ္ဘူး။”
“ျမန္မာေစ်းဆုိင္မွာ အလကားေပးေနသလုိပဲ မနဲတုိးၿပီးဝယ္လာရတယ္။”
“ျမန္မာေစ်းဆုိင္က တခါတေလမွလာတာဆုိေတာ့ သူတုိ႔ေတြလဲေတာ္ေတာ္တုိးေဝွ႔ၿပီးဝယ္ၾကတယ္။”
“တခုခုက်န္ေနသလုိပဲခံစားရတယ္ ျပန္ၾကည့္လုိက္အံုး ဘာေမ့ေနတာလဲလုိ႔။”
ဝယ္လာတဲ့ပစၥည္းေတြကုိ ေနရာခ်ရင္းဆုိတယ္။

“ နန္းသိတယ္ ကုိယ္ေမ့တာ ပုဇြန္ေျခာက္ပဲေနမွာ။” “စာထဲမွာေရးမေပးပဲ ပါးစပ္ကပဲမွာလုိက္တာ။” ဆုိလုိက္ေတာ့ “ အာ..ဟုတ္သားပဲ။ ကုိယ္ျမန္မာေစ်းဆုိင္ေရွ႕မွာ အၾကာႀကီးေလွ်ာက္ၿပီးစဥ္းစားေသးတယ္။” “ဘယ္လုိမွစဥ္းစားလုိ႔မရေတာ့လုိ႔ ျပန္လာတာ။” “ကဲ... ကုိယ္ကေလးၾကည့္ရင္းခဏနားအံုးမယ္ေနာ္။ ေစ်းထဲမွာ ေတာ္ေတာ္ေခါင္းမူးလာလုိ႔။” ဆုိၿပီး အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ခဏလွဲေနပါတယ္။

သမီးကုိ အေရွ႕ခန္းမွာခ်ၿပီး ယူနီေဖာင္းလဲ။ ခ်က္ျပဳစရာေတြျပင္ဆင္ေပါ႔။ ဗုိက္ဆာေနမွာစုိးလုိ႔ သမီးကုိ ပဲႏုိ႔တစ္ဗူးတုိက္ထားလုိက္တယ္။ အားလံုးခ်က္ျပဳတ္ၿပီး ဟင္းခ်ဳိအုိးပြက္ခါနီးေတာ့

“ကုိကုိ ေရခ်ဳိးေတာ့ ဟင္းက်က္ေတာ့မယ္။” “သမီးကုိလဲေခၚခဲ့ေတာ့ထမင္းေကြၽးရေအာင္”

ကုိကုိက ေရခ်ဳိးရင္း မနက္က က်န္ခဲ့တဲ့ပန္းကန္ေတြေဆးေၾကာ။ နန္းက သမီးကုိထမင္းခံြ။ ေရခ်ဳိးၿပီးေတာ့ ကုိကုိက သံပုရာရည္ေဖ်ာ္တုိက္။ ထမင္းစားၾက။ ထမင္းခံြ႕ရင္းနဲ႔ သမီးက အိပ္ငုိက္လုိ႔ ဂ်ီက်။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့... “ကုိယ္ အိပ္ယာခင္းေတာ့ သမီးအိပ္ငုိက္ေနၿပီ။”

ပါပါးအိပ္ယာခင္းေနတုန္း ေမေမက သမီးကုိသန႔္ရွင္းေရးလုပ္ေပး။ အိပ္ယာခင္းၿပီးေတာ့ သားအဖႏွစ္ ေယာက္  အိပ္ယာေပၚမွာ ဖုန္းတစ္လံုးနဲ႔ အလုပ္႐ႈပ္။ ေမေမလဲ ေနာက္ေဖးမွာ သန႔္ရွင္းေရးလုပ္။ ေက်ာင္းက ျပန္ပါလာတဲ့ သမီးအဝတ္ေပေတြေလွ်ာ္။ ခဏေနေတာ့ေရခ်ဳိး။ ေရခ်ဳိးခန္းက ထြက္လာေတာ့ ရွင္မင္းသန႔္တုိ႔အိပ္ေပ်ာ္ေနၿပီ။ မီးေတြပိတ္ၿပီး အိပ္ယာဝင္ေတာ့ ဆယ္နာရီ ေလးဆယ္ငါး။

 ေမွးေမွး ေမွးေမွး နဲ႔အိပ္ေပ်ာ္မယ္ၾကံတုန္း တေရးႏုိးလာတဲ့ရွင္မင္းသန႔္တုိ႔ စငုိပါၿပီ။ အစပုိင္းေတာ့ ဟင့္ဟင့္ဟင့္ဟင့္ မ်က္စိမဖြင့္ အိပ္ယာေပၚလူးလွိမ့္လုိ႔ တဟင့္ဟင့္လုပ္သည္။ “အသဲေလး ေမေမ့ ဆီလာ။” ေခၚလုိက္ေတာ့ မေအဆီကုိ လွိမ့္လာသည္။ လက္ေမာင္းေပၚမွာ ေခါင္းတင္အိပ္ၿပီး မေအကုိ ဖက္သည္။ က်န္ေနတဲ့ေမေမ့လက္တဖက္ကုိဆြဲခ်ၿပီး သူ႔ေနာက္ေက်ာ္ကုိ ပုတ္ျပသည္။ နားလည္လုိက္ၿပီ ဒါႏွိပ္ခုိင္းတာ။ တဟင့္ဟင့္က မရပ္ေသး။

 ေက်ာရုိးေလးတစ္ေလွ်ာက္ လက္ညိႇဳးလက္မေလးနဲ႔ ဖြဖြေလးႏွိပ္ေပးလုိက္သည္။  ခဏေနေတာ့ ႏွိပ္ေပးေနတဲ့လက္ေမာင္းကုိဆြဲၿပီး ၿမႇီးေညႇာင္းရုိးေလးကုိ ကုတ္ျပသည္။ နားလည္လုိက္ၿပီ။ ဒါကုတ္ခုိင္းတာ။ တဟင့္ဟင့္က မရပ္ေသး....။ ၿမႇီးေညႇာင္ရုိးနဲ႔ တင္ပါးေလးေတြကုိ လက္ဖဝါးေလးနဲ႔ အသာအယာ ပြတ္သပ္ေပးလုိက္သည္။ (အဲ့ဒီေနရာမွာ အမွားႀကီးမွားသြားေတာ့သည္။)

အဲ့ဒီမွ စ ကာ တဝါးဝါးနဲ႔ငုိေတာ့သည္။ ပြတ္ေပးေနတဲ့လက္ကုိ တြန္းဖယ္ၿပီး ကုတ္ျပျပန္သည္။ သူက လက္သည္းနဲ႔ ကုတ္ခုိင္းတာကုိ လက္ဝါးနဲ႔ပြတ္သပ္ေပးေတာ့ စိတ္တုိၿပီး စိတ္ေကာက္သြားေတာ့သည္။ ငုိလုိက္ သည့္အငုိက အထက္ေအာက္ေဘးဘယ္ညာ ခုနစ္ယူဇနာတုိင္လိမ့္မည္ထင္ရသည္။ ေအာင္လုိက္ တဲ့ အသံက ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္းထုိင္ငုိရမည္။

ငုိသည္။ ငုိသည္။ အာၿပဲနဲ႔ေအာ္သည္။ နာရီၾကည့္လုိက္ေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီေလးဆယ္။ သမီးပါပါးထလာၿပီး  ေပြ႕ခ်ီသည္။ ေကာ့လန္ထုိးၿပီး  ေအာက္ျပန္ ဆင္းသည္။ ထုိင္ရက္က တဖက္လွည့္သြားၿပီး ေမေမနဲ႔ပါပါး ကုိေက်ာေပးၿပီး ငုိသည္။ စိတ္ေကာက္ေနတယ္ ဆုိတဲ့သေဘာ။ ခဏေန ေခါင္းလွည့္ လာၿပီး မေအကုိ  ေပ ေစာင္းေစာင္းနဲ႔ၾကည့္သည္။ အငုိကမတိတ္ေသး။  သမီးပါပါးက နန္းကုိခ်ီခုိင္းတာေနမွာေပါ႔။ ခ်ီလုိက္ပါကြာ။ ဆုိေတာ့ ေကာက္ခ်ီလုိက္သည္။ ရင္ခြင္ထဲမွာ မ်က္ႏွာအပ္ရင္း ဖက္၍ငုိသည္။ မေအကုိေမာ့ၾကည့္သည္။ ဗုိက္နာလုိ႔မ်ားလားဆုိၿပီး ထက္လင္းရင္လူးေဆးကုိ ေက်ာနဲ႔ရင္ဘတ္နဲ႔ ရႊဲေနေအာင္ လူးေပးသည္။

အမ်ဳိးမ်ဳိး ေခ်ာ့သည္။ အငုိက မရပ္ေသး။ ပါးစပ္ကုိလက္ညိႇဳးထုိးျပျပန္သည္။ ဗုိက္ျပန္ဆာၿပီေနမွာလုိ႔ သမီးပါပါး က ေျပာလဲေျပာ မီးဖုိေခ်ာင္ကငွက္ေပ်ာသီးလဲ သြားယူလာေပးသည္။ တစ္႐ႉးဗူးနဲ႔ သမီးမုန႔္စားေနက်ပန္းကန္ နဲ႔ ဓါးနဲ႔။ ငွက္ေပ်ာသီးကုိ အခံြခြာ ဓါးနဲ႔ အဝုိင္းကေလးေတြလွီးၿပီး သူ႔ေရွ႕ခ်ေပးလုိက္သည္။ ေကာက္စားသည္။ တဝါးဝါးငုိေနတဲ့ အငုိက မရပ္ေသး။ ငုိရင္းစားေနသည္။

ပါးစပ္ကုိ လက္ညိႇဳးထုိးျပျပန္သည္။ နားလည္လုိက္သည္။ ေရေသာက္မယ္။ တခါထပ္မွားျပန္သည္။ သူက သူ႔ပါပါးေသာက္တဲ့ ေရေအးေအးေသာက္ခ်င္တာ။ ေမေမက ေအးတာမႀကိဳက္ေတာ့ သူ႔ကုိေရရုိးရုိးပဲေပး လုိက္မိသည္။ ပါပါးေသာက္တဲ့ အိပ္ယာေဘးတြင္ထားေသာ ေရခဲ့ဗူးကုိ လက္ညိႇဳးထုိးၿပီး ငုိလက္စ အရွိန္ထက္ ႏွစ္ဆတုိးငုိေတာ့သည္။ အထက္ေအာက္ ေဘးဘယ္ညာ ဆယ့္ေလးယူဇနာတုိင္ေလာက္ၿပီ။ ေသခ်ာတယ္ ျဖဴျဖဴေက်ာ္သိန္း လက္ဖ်ားခါေလာက္ၿပီ။ ေဘးအခန္းေတြကုိ အားနာလွၿပီ။

သူ႔ပါပါးက ေရေအးေအး ခပ္တုိက္လုိက္သည္။ ငုိရတာေတာ္ေတာ္ေမာပံုရသည္။ ေရကုိ တဂြတ္ဂြတ္ျမည္ ေနေအာင္ေသာက္သည္။ နဲနဲေတာ့ေက်နပ္သြားၿပီ ငုိသည့္အရွိန္ နဲနဲေလ်ာ့သြားသည္။ ပါပါးက တစ္႐ႉးေပးလုိက္ေတာ့ ပါးစပ္ေတြသုပ္သည္။ မ်က္ရည္ေတြကုိ သုပ္သည္။ ၿပီးေတာ့ လက္ေတြသုပ္သည္။ လံုးၿပီး ေမေမ့ကုိေပးသည္။ ငုိေနတာ မရပ္ေသး...။

သူ႔ေမေမက သူအရမ္းငုိလွ်င္ သူ႔ကုိထုိင္ၾကည့္ၿပီး ေရာငုိေနသည္။ သူ႔လုိ တဝါးဝါးနဲ႔ အသံထြက္ေအာင္ မငုိ ေပမဲ့ ပါးေပၚမွာ မ်က္ရည္ေတြ တလိမ့္လိမ့္က်ရင္း ငုိေနသည္။ ေခါင္းအုန္းကုိ လက္နဲ႔ပုတ္ျပသည္။ အိပ္ေတာ့မည္။ သူ႔ပါပါးက လွဲခ်ေပးလုိက္သည္။ ထပ္မွားျပန္သည္။ ငုိတဲ့အသံ ထပ္က်ယ္လာသည္။ ျပန္ထူေပးလုိက္သည္။

ေမေမ့ကုိၾကည့္ၿပီး ေခါင္းအံုးကုိ ထပ္ပုတ္ျပျပန္သည္။ ေမေမ့ကုိအိပ္ခုိင္းတာ။ လွဲအိပ္လုိက္သည္။ ေမေမ့ လက္ေမာင္းကုိ ဆြဲၿပီး ေနရာေရႊ႕သည္။ သူ ေမေမ့လက္ေမာင္းေပၚအိပ္မည္။ အငုိက မတိတ္ေသး။အိပ္ၿပီးေတာ့ လဲ ငုိေနေသးသည္။ လက္ညိႇဳးေတြေလွ်ာက္ထုိးၿပီး ထပ္ေအာ္ျပန္သည္။ သူလက္ညိႇဳးထုိး တဲ့ေနာက္ သူ႔မ်က္လံုး ေတြကလဲ လုိက္ၾကည့္ၿပီး ေအာ္ငုိေနသည္။ သူလက္ညိႇဳးၫႊန္ ရာေလွ်ာက္ၾကည့္ေတာ့  ဘာမွမရွိ။

စိတ္ထဲမသုိးမသန႔္ျဖစ္လာသည္။ ဖုန္းနဲ႔ ၾကာနီကန္ဆရာေတာ္၏ ပရိတ္ႀကီး ဆယ့္တစ္သုတ္ ကုိ တုိးတုိး ေလးဖြင့္လုိက္သည္။ သူ႔ပါပါးက ဘုရားစင္မွ ဘုရားေသာက္ေတာ္ေရစြန႔္လာၿပီး တုိက္သည္။ တအိမ္လံုး လုိက္ဖ်န္းသည္။ ေအာ္ငုိေနတာ မရပ္ေသး။ ေမေမ့လက္ကုိဆြဲ႕၍ သူ႔ကုိဖက္ထားခုိင္းသည္။ ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲမွ လက္ညိႇဳးထုိးလုိက္လွည့္ၾကည့္လုိက္လုပ္ရင္း ငုိေနသည္။

ခဏေနေတာ့ တိတ္သြားသည္။ သူ႔ကုိဖက္ထားတဲ့ ေမေမ့လက္ကုိ သူ႔လက္ကေလးနဲ႔ တင္းေနေအာင္ ပုိက္ထားသည္။ စိတ္ခ်သြားၿပီထင့္ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီ။ ကုိကုိအိပ္ေတာ့။ မနက္အလုပ္သြားရမွာဆုိေတာ့ နာရီလဲၾကည့္ပါအံုးတဲ့။ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ ေလးနာရီ  ႏွစ္ဆယ္။ ဆယ့္တစ္နာရီေလာက္ကေန  ေလးနာရီ ေလာက္ထိ မရပ္တန္းေအာ္ငုိႏုိင္ေသာ ရွင္မင္းသန႔္ ေပတည္း။ အံ့ဖြယ္သုတပါတကား။ မီးမွိတ္ၿပီး အိပ္ေပ်ာ္ သြားေတာ့သည္။

မေန႔က အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီး အိပ္ယာထေနာက္က်လုိ႔ အလမ္းေပးထားသည္။ ရွင္မင္းသန႔္တုိ႔ ပုိတိက်သည္။ အလမ္းမျမည္ခင္ ငါးမိနစ္လုိေတာ့ႏုိးလာသည္။ ႏုိးတာနဲ႔ တန္းငုိေတာ့သည္။ သူ႔ပါပါးႏုိးမွာစုိးလုိ႔ ေပြ႕ခ်ီ သြားၿပီး ေရခ်ဳိးခန္းမွာ မ်က္ႏွာသစ္သြားတုိက္ေပးသည္။ ငုိေနဆဲ။ မီးဖုိထဲမွာ မုန႔္ထုတ္ကုိေဖာက္ ၿပီးပန္းကန္ နဲ႔ထည့္ကာ ခ်ေပး လုိက္သည္။ မုန႔္ပန္းကန္ကုိတြန္းပစ္ၿပီးဆက္ငုိသည္။

ထမင္းအုိးတည္၊ မေန႔ညကခ်က္ထားတဲ့ဟင္းေတြျပန္ေႏႊး၊ ဟင္းခ်ဳိအုိးျပန္တည္။ ေရေႏြးတည္ လက္ဘက္ ရည္ေဖ်ာ္။ ငုိေနဆဲ။ ေခြၽးေတြ၊ မ်က္ရည္ေတြ၊ ႏွပ္ေတြ ရႊဲေနလုိ႔ေရခ်ဳိးေပးလုိက္သည္။ ငုိေနဆဲ။ သမီးကုိ ေရ ခ်ဳိးေပးၿပီး အေရွ႕ထြက္လာေတာ့ သူ႔ပါပါးကအိပ္ယာသိမ္းၿပီးၿပီ။ ေဘဘီမုိင္းလ္လုိးရွင္းလိမ္း  ေပါင္ဒါထည့္ အိက်ႌလဲေပးၿပီး ခဏခ်ထားခဲ့သည္။ ငုိေနဆဲ။

ထမင္းအုိးက်က္ေတာ့ ဆြမ္းေတာ္ကပ္။ ဘုရားရွိခုိးၿပီး ထမင္းခူး။ သမီးကုိ ထမင္းစားပြဲနားေခၚလာေတာ့ သမီးပါပါးေရခ်ဳိးၿပီးၿပီ။ ထမင္းစားၾကေတာ့လဲ ငုိေနဆဲ။ ထမင္းလဲေကာင္းေကာင္းမစား။ မုန႔္လဲမစား။ မုိင္လုိလဲမေသာက္။ ပဲႏုိ႔လဲမေသာက္။ ေရလဲမေသာက္။ ငုိပဲငုိေနသည္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ပါပါး အလုပ္ သြားသည္။ အလုပ္သြားခါနီး ေမေမ့ကုိ ကုိ႔အသဲေလးပင္ပမ္းသြားၿပီဆုိကာ အာဘြားေပးၿပီး ငုိေနတဲ့သူ အာဘြားမေပးေတာ့ဘူး လုိ႔ေျပာေတာ့ အာၿပဲနဲ႔ ထေအာ္ေတာ့သည္။ မလုိက္ရလုိ႔လက္ညိႇဳးထုိးၿပီး ငုိျပန္သည္။ ခါတုိင္းဆုိ ပါပါးအလုပ္သြားရင္ တာ့တာတုိ႔ ဖလုိင္းကစ္တုိ႔ လုပ္ေနက်။ ဒီေန႔ေတာ့ လက္ညိႇဳးထုိးၿပီးငုိသည္။

သူငုိေနတာကုိ အိမ္ေရွ႕မွာထားၿပီးေရခ်ဳိးသည္။ အလုပ္သြားဖုိ႔ယူနီေဖာင္းလဲသည္။ ေခါင္းၿဖီးသည္။ ရွင္မင္းသန႔္ငုိေနဆဲ။ အငုိလြန္ၿပီး ပက္လက္လန္က်သည္။ ေနာက္ေစ့ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ ဒံုးကနဲ၊ အသံျပာတက္သြားသည္။ မ်က္ႏွာကုိ moisturizer ျမန္ျမန္ပြတ္ၿပီး ေကာက္ခ်ီလုိက္သည္။ ေက်ာင္းသြာဖုိ႔ ျပင္ဆင္ အဝတ္လဲေပး ျခင္းထဲကုိ သူ႔အဝတ္အစားနဲ႔ မုန႔္ေတြထည့္ေပး။ ဦးထုတ္ေဆာင္းေပးၿပီး အျပင္ထြက္လာေတာ့ အငုိတိတ္သြားသည္။

ေက်ာင္းကုိေရာက္ေတာ့ သူ႔ကုိထိန္းတဲ့အေဒၚႀကီးက တုိက္ေဘးကေနလွမ္းေခၚသည္။ ဒီကုိလာ။ အေပၚထပ္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ ေဒါင့္ခန္းေလးမွာျဖစ္သြားၿပီ။ အေပၚတက္စရာမလုိေတာ့ဘူးေပါ႔။ မဟုတ္ရင္ ကေလးခ်ီၿပီး အေပၚတက္ရတာ မသက္သာဘူး။ အေဒၚႀကီးက လွမ္းေခၚလုိက္တဲ့အခ်ိန္ ထပ္ငုိျပန္သည္။ ငုိရင္လဲ လွည့္ၾကည့္ေနလုိ႔မရေတာ့ အလုပ္သြားရေတာ့မည္။ သမီးငုိသံကုိ ေက်ာခုိင္းလုိ႔ ရင္နင့္နင့္နဲ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ တေနကုန္ငုိေနမလားမသိ။

မေန႔ညက ညစာစားၿပီးေတာ့ အစာေၾကေဆးေသာက္လုိက္သည္။ ဝမ္းခ်ဳပ္ေနလုိ႔ နဲနဲပုိေသာက္လုိက္သည္။ သမီးငုိေတာ့ ဗုိက္နာလုိ႔မ်ားလားဆုိၿပီး အစာေၾကေဆး ေနာက္တစ္မ်ဳိးေကြၽးသည္။ သမီးက မစားေတာ့  ေမေမစားလုိက္သည္။ အစာေက်ေဆးႏွစ္မ်ဳိးအစြမ္းေၾကာင့္ ဒီေန႔အလုပ္ထဲမွာ ဝမ္းေလွ်ာပါသည္။ မေန႔ ညက အိပ္ေရးပ်က္ထားတာႏွင့္ေပါင္းၿပီး လူက ယဲ့ယဲ့သာက်န္ပါေတာ့သည္။ နားထဲမွ ေလေတြ အဟူးဟူး ထြက္ေနေပၿပီ။ ေခါင္းေတြလဲ တရိပ္ရိပ္မူးေနၿပီ။ ယခု စာေရးေနခ်ိန္ ညေနသံုးနာရီထုိးခါနီးထိ ေရအိမ္ သြားတာ ဆယ္ႀကိမ္ေက်ာ္ၿပီ။

ယေန႔ အလုပ္ပါး၍ေတာ္ေပေသးသည္။ အိမ္တြင္ အင္တာနက္ လံုးဝမသံုးပဲ ရံုးတြင္ ေနမေကာင္းလွ်က္က အလုပ္တဖက္ႏွင့္ စာေရးေသာ နန္းေရႊမံႈေတာ္ပါေပသည္။ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလစြ လံုးဝအိပ္မငုိက္ပါ တကား။ ညေနအလုပ္ဆင္းလုိ႔သြားႀကိဳလွ်င္ ဘယ္လုိေနမယ္မသိ။ ေမေမေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ဖလက္ျပ ၍ေနေပၿပီ။ မနက္ျဖန္အလုပ္ပိတ္၍ေတာ္ေသးသည္။

နန္းေရႊမံႈ။