သမီးက ၁၁ ကီလုိေက်ာ္လာေတာ့ ခ်ီသြားရတာတကယ္မသက္သာပါဘူး။ သမီးေက်ာင္းက ေလးထပ္မွာ ရွိေတာ့ ေမေမ ျမန္ျမန္ဝိတ္က်တာေပါ႔ေနာ့။ (အရပ္ ငါးေပေလးလက္မမွာ ငါးဆယ့္တစ္ကီလုိပဲ ရွိတဲ့ေမေမ က ေတာ္ေတာ္ဝရွာတာကုိး။) တကူးတက ေလ့က်င့္ခန္းယူစရာမလုိေတာ့ဘူးေပါ႔။ မနက္ဆုိရင္ခ်ီၿပီးေတာ့ သမီးေက်ာင္းရွိရာကုိလမ္းေလွ်ာက္ ေလးထပ္ကုိတက္။ သမီးကုိပုိ႔ၿပီးျပန္ ဆင္းလာ။ အလုပ္သြား။ ညေန ဆုိရင္ အလုပ္ဆင္းမွ ေလးထပ္ကုိတက္ သမီးကုိခ်ီၿပီးျပန္ ဆင္းလာ ေစ်းသြား ၿပီးအိမ္ျပန္။ သမီးကုိ ကေလး ထိန္းေက်ာင္းပုိ႔တာ ႏွစ္ရက္ပဲရွိပါေသးတယ္။
မေန႔က သမီးပါပါးလာႀကိဳတယ္။ သမီးကုိ သူခ်ီၿပီးေစ်းသြားတာ လက္ေမာင္းျပဳတ္ေတာ့မယ္တဲ့။ ေနာက္ေန႔ က်ရင္ နန္းသမီးကုိႀကိဳၿပီးရင္ အိမ္တန္းျပန္ေတာ့တဲ့။ ေစ်းကုိ သူဝင္ဝယ္လာမယ္တဲ့။ လုိအပ္တာေတြ စာနဲ႔ ေရးေပးလုိက္တဲ့။ စက္ရံုနားက ေစ်းမွာ ၾကာသပေတးနဲ႔ တနဂၤေႏြပဲ ျမန္မာေစ်းဆုိင္လာတယ္ဆုိေတာ့ လုိတာေတြ စာေရးေပးလုိက္တယ္။ အဆင္ေျပမွာပါ။
မနက္က အိပ္ေပ်ာ္သြားလုိ႔ ခုနစ္နာရီခြဲခါနီးမွ ႏုိးၾကတယ္။ သမီးပါပါးက ခုနစ္နာရီေလးဆယ့္ငါးဆုိရင္အလုပ္ သြားၿပီမုိ႔ မနက္စာ ထမင္းစားဖုိ႔မမွီေတာ့ဘူး။ သူသြားတဲ့အခ်ိန္ထမင္းေတာင္မက်က္ေသးဘူး။ ေရေႏြးတည္ ၿပီး လက္ဘက္ရည္ေဖ်ာ္ေပးလုိက္တယ္။ လမ္းက်မွ ဆဲဗင္းအလဲဗင္းက မာမားဗူး ဝယ္စားခုိင္း လုိက္တယ္။ ဆဲဗင္းမွာဆုိ ေရေႏြးလဲအဆင္သင့္ရွိၿပီး သားပဲေလ။ နန္းတုိ႔သားအမိကေတာ့ ရွစ္နာရီ ဆယ့္ငါးေလာက္မွ အိမ္ကထြက္တာဆုိေတာ့ နံနက္စာမွီေသးတယ္။ ညေနျပန္လာရင္ေတာ့ ေစ်းသြားတဲ့ကုိကုိ အဆင္ေျပ မလားမသိ။ မိန္းမေတြမ်ား အဲ့လုိပဲ ေတြးပူတတ္လြန္းတယ္။
No comments:
Post a Comment