ထုိင္းႏုိင္ငံမွာေရာက္လာၾကတဲ့သူေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ
ခဏခဏၾကားရတဲ့စကားက ထုိင္းစကားတတ္ၾကတဲ့ ျမန္မာစကားျပန္ေတြအေၾကာင္းပဲ။
“အလုပ္ရွင္သူေ႒း၊ ကုိယ့္အလုပ္ထဲက
ႀကီးၾကပ္ေရးမႉး၊ မန္ေနဂ်ာေတြထက္ စကားျပန္ဆုိတာေတြကုိ ပုိၿပီးေၾကာက္ေနရတယ္” လုိ႔လည္း
ေျပာသံေတြၾကားဖူးတယ္။
အားလံုးကုိ မဆုိလုိပါဘူး။
ထုိင္းႏုိင္ငံမွာေနၿပီး ထုိင္းစကားတတ္တာဟာ ဂုဏ္ယူစရာပါ။ ဒါေပမဲ့ ေမာက္မာဖုိ႔ ကုိယ့္လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း
ေခါင္းပံုျဖတ္၊ ဂုတ္ေသြးစုပ္၊ ေအာ္ဟစ္ဆဲဆုိ၊ ေခ်ာက္ခ်ဖုိ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ထုိင္းစကားတတ္တာဟာ
ေအာ္ဟစ္ခြင့္လုိင္စင္ရသြားတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ဒါေပမဲ့ေပါ႔ေလ။
နန္း ထုိင္းႏုိင္ငံေရာက္တာ
၂ ႏွစ္ေက်ာ္ ၃ ႏွစ္နီးပါးရွိပါၿပီ။ တျခားအေၾကာင္းအရာေတြ မေျပာတတ္ရင္ေတာင္ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္တာေတြ၊
ကုိယ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနခ်ိန္မွာေျပာရမဲ့စကားေတြ၊ ကုိယ့္လုိအပ္ခ်က္နဲ႔ ေတာင္းဆုိသင့္တဲ့အရာေတြကုိ
ေတာင္းဆုိဖုိ႔ေတာ့ ေျပာတတ္ေနၿပီ။ စာေတြလည္း ဖတ္တတ္ေနၿပီ။ ဘတ္(စ္)ကားမွာေရးထားတဲ့ မွတ္တုိင္နာမည္ေတြကုိဖတ္ၿပီး
သြားခ်င္တဲ့ေနရာကုိ ကားမမွားေအာင္စီးတတ္ေနၿပီ။ လမ္းၫႊန္ဆုိင္းဘုတ္ေတြကုိ ဖတ္တတ္ေနၿပီ။
ေရာက္ခါစတုန္းက စက္ရံုမွာရွိတဲ့ စကားျပန္က ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ေကာင္းရွိတယ္။ ကုိယ္ေျပာတဲ့စကားက
ထုိင္းေတြအတြက္ အဆင္မေျပတဲ့ စကားမ်ဳိးျဖစ္ေနရင္ေတာင္ အဆင္ေျပေအာင္ အဓိပၸါယ္မလြဲေစမဲ့စကားေတြနဲ႔
ျပင္ေျပာေပးတယ္။ ကုိယ့္ကုိ လူႀကီးက အျမင္မေစာင္းေတာ့ဘူးေပါ႔။ ကုိယ္ေတြက အလုပ္သမားအေနနဲ႔
လာၾကတာမုိ႔လား။
ျမန္မာေတြအတြက္ အခြင့္အေရးေတြကုိလည္း
ရဲရဲရင့္ရင့္ပဲ ေတာင္းဆုိေပးတယ္။ ကုိယ္ေတြမွား ေနရင္လဲ ညီမတုိ႔ ျမန္မာေတြကုိ သူမ်ားေျပာမွာမခံႏုိင္လုိ႔
ညီမက အရင္ဆံုး သတိလာေပးတာပါေနာ္။ အမတုိ႔က ေရာက္ခါစဆုိေတာ့ ဘာမွသိမွာမဟုတ္ဘူး။ ဒီလုိ
ဒီလုိေတာ့မျဖစ္သင့္ဘူး။ ဒီလုိလုပ္ပါ။ ဆုိၿပီး သူက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္နဲ႔ေျပာျပတယ္။
အဲ့ဒီေကာင္မေလးက အလုပ္ထြက္သြားေတာ့ ေနာက္ပုိင္း ကုိယ့္ဌာနမွာ ထုိင္းစကားတတ္တဲ့ျမန္မာေတြက
ၾကံဳသလုိ ဘာသာျပန္ေပးၾကတယ္။ ျပႆနာက အဲ့ဒီမွာ စေတာ့တာပဲ။ “အရင္စကားျပန္တုန္းက စကားျပန္လစာရတယ္။
သူတုိ႔ၾကေတာ့ စကားျပန္လစာ မရပဲ စကားျပန္လုပ္ေပးေနရ တယ္။”တဲ့။ အရင္တစ္ေယာက္တုန္းကလဲ
သူ႔ကုိ စကားျပန္လစာတန္းေပးထားတာမဟုတ္ပါဘူး။ သူတတ္မွန္းသိလုိ႔ သူ ေစတနာထားၿပီး လုပ္ေပးမွန္းသိလုိ႔
အားလံုးက ေထာက္ခံၿပီး သူ႔ကုိ စကားျပန္လစာေပးတာပါ။ သူတုိ႔ေတြသာ ခုခ်ိန္မွာ တကယ္ေစတနာထားၿပီး
လုပ္ေပးရင္ စကားျပန္လစာဆုိတာ ရလာမွာပဲေလ။ ဟုတ္တယ္မုိ႔လား။ နန္းသာ သူတုိ႔ေလာက္ထုိင္းစကားတတ္ရင္
ဒါဟာ ေသခ်ာလုပ္စရာမလုိပဲ အလုိလုိရေနတဲ့ ကုသုိလ္လုိ႔ မွတ္ၿပီး ကူညီမွာပဲ။ ထားလုိက္ေတာ့
ဒါက နန္းရဲ႕ တဖက္သက္အျမင္ကုိေျပာျပတာ။
နန္းရဲ႕ကုိယ္ပုိင္အျမင္အရေျပာမယ္ဆုိရင္
ေနာက္ပုိင္း စကားျပန္ေတြ အဆင္မေျပျဖစ္လာေတာ့ ေဒါသလဲထြက္တယ္။ ကုိယ္တုိင္သာေျပာတတ္လာရင္
ဘယ္စကားျပန္မွမလုိဘူး ကုိယ္တုိင္တုိက္ရုိက္ေျပာရံုပဲ လုိ႔ေတြးမိလာတယ္။ အဲ့ဒါနဲ႔ ထုိင္းစာနဲ႔
ထုိင္းစကားကုိ ရေအာင္ႀကိဳးစားၿပီးသင္တယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အဂၤလိပ္စကားေျပာသင္တန္းတက္ရင္ေတာင္
အဂၤလိပ္စကားေျပာမဲ့အေဖာ္ကုိ ရွာေနရအံုးမယ္။ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ထုိင္းစကားသင္လုိ႔ ထုိင္းစကားေျပာမဲ့အေဖာ္ကုိ
ေထြေထြထူးထူးရွာေနစရာမလုိဘူး။ ေနးတစ္စပီကာေတြနဲ႔ တုိက္ရုိက္ေလ့က်င့္လုိ႔ရတယ္။ သူတုိ႔စကားကုိ
ႀကိဳးစားသင္ေနမွန္းသိရင္ သင္ေပးခ်င္ၾကတဲ့သူေတြႀကီးပဲ။ ေမးသမွ်ကုိလဲ စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေျဖေပးၾကတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံကုိလာတဲ့ တုိးရစ္တစ္ေယာက္က ဒါကုိျမန္မာလုိဘယ္လုိေခၚလဲလုိ႔ေမးရင္ စိတ္ပါလက္ပါနဲ႔
သူ႔ကုိ အေခါက္ေခါက္အခါခါ ေျပာျပေပးၾကသလုိပဲေပါ႔။ စကားျပန္ေတြကုိ ဂရုစုိက္စရာမလုိေအာင္
ထုိင္းစကားသင္ၾက ပါဆုိေတာ့လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး။ ေစ်းႀကီးတယ္တုိ႔၊ အခ်ိန္မေပးႏုိင္ဘူးတုိ႔၊
ဦးေႏွာက္က အဲ့ေလာက္မေကာင္း ေတာ့ဘူးတုိ႔ ဆင္ေျခ၊ ဆင္လက္၊ ဆင္နားရြက္နဲ႔ ဆင္ေကာင္ႀကီး
ရြက္ထားၾကတယ္။ ခုေနာက္ပုိင္း ဘာျဖစ္လာ သလဲဆုိေတာ့ ေနမေကာင္းရင္ေတာင္ ေဆးသြားမေတာင္းရဲၾကဘူး။
စကားျပန္ကတဆင့္ေျပာခုိင္းရင္လဲ စကား ျပန္ကျပန္ေအာ္ျပန္ေငါက္တာေတြေၾကာင့္ ေျပာလာတဲ့စကားက
“ေသခ်င္လဲေသပါေစေတာ့ သူ႔ဆီေတာ့ သြားမ ေတာင္းခ်င္ဘူးတဲ့။” ေကာင္းၾကေသးရဲ႕လား။ နန္းတုိ႔စက္ရံုကလည္း
အလုပ္ခ်ိန္ဆုိရင္ ကုိယ့္ဌာနကေန တျခားဌာနကုိ သြားခြင့္မရွိဘူး။ ေန႔လည္ထမင္းစားခ်ိန္ေတာ့
သြားလုိ႔ရပါတယ္။ အမွန္ဆုိ ဒီတစ္ေယာက္မေကာင္းရင္ ေနာက္တစ္ေယာက္ကုိ ေျပာခုိင္းရမယ္မုိ႔လား။
အဲ့လုိလဲ လာဘ္မျမင္ၾကဘူး။ နန္းကလည္း နန္းတုိ႔ဌာနမွာ နန္းတစ္ေယာက္ပဲျမန္မာရွိတယ္ ဆုိေတာ့
သူတုိ႔နဲ႔က မေတြ႕ျဖစ္ဘူး။ ထမင္းစားနားခ်ိန္ပဲေတြ႕ရတယ္။ ျမန္မာအမ်ားဆံုးရွိတဲ့ ဌာနက
စကားျပန္က ဆုိးေနတာဆုိေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္။
ဒီေန႔ ေန႔လည္ထင္းစားခ်ိန္
ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ လက္ညိႇဳးမွာ ပတ္တီးနဲ႔ ေတြ႕လုိက္ေတာ့စိတ္ပူၿပီးေမးလုိက္မိတယ္။
“လက္က ဘာျဖစ္တာလဲ။”
“လက္က်ဳိးသြားတာလုိ႔ေျပာတာပဲ အမ။ ဓါတ္မွန္ရုိက္ၿပီးၿပီ။”
“စက္ရံုမွာျဖစ္တာလား။ အိမ္မွာျဖစ္တာလား။ ျဖစ္တာၾကာၿပီလား။”
လုိ႔ စိတ္ပူၿပီး ေမးခြန္းေတြအမ်ားႀကီး ေမးလုိက္မိတယ္။
“စက္ရံုမွာျဖစ္တာ။ စက္ထဲပါသြားတာ။
ျဖစ္တာကေတာ့ၾကာပါၿပီအမရယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာမွမျဖစ္ေလာက္ဘူး ထင္ၿပီး ပရုတ္ဆီပဲလိမ္း တာ။ ေနာက္ပုိင္း
လက္ႀကီးညိဳပုပ္ၿပီး ေရာင္လာမွ စက္ရံုက ေဆးခန္းကုိ သြားျပေတာ့ ေဆးရံုလုိက္ပုိ႔ၾကတာ။”
“ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းတုန္းက ဘာလုိ႔မျပတာလဲ။ ေနာက္က်မွျပေတာ့ စက္ရံုက
ေဆးဖုိးမေပးရင္ဘယ္လုိလုပ္မလဲ။”
“ညီမတုိ႔စကားျပန္က တစ္ခုခုျဖစ္လုိ႔သြားေျပာရင္ သူကသြားေျပာမေပးပဲ
ျပန္ျပန္ေဟာက္ေနတာနဲ႔ မေျပာခ်င္လုိ႔ မေျပာေတာ့တာ။ ခုလဲ ေဆးဖုိ႔မကုန္ပါဘူး။ လစာထဲက ျပန္ျဖတ္မယ္လုိ႔ေတာ့ေျပာတယ္။”
“ဟ … ကုိယ္ေနမေကာင္းတာကုိေတာ့ ေျပာရမွာေပါ႔။ အလုပ္နဲ႔ပတ္သက္တာေတြေရာ
ဘယ္လုိေျပာေနၾကလဲ။”
“ဒီလုိပါပဲအမရယ္။ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ေခ်ာင္းေတြတအားဆုိးလုိ႔ အလုပ္ထဲမွာ
အဲယားကြန္းက ေအးေတာ့ပုိဆုိးလာတာနဲ႔ ေဆးသြားေတာင္းခုိင္းတာကုိ စကားျပန္က နင္တုိ႔ေတြပဲ
တစ္ခုၿပီး တစ္ခု ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ဘာညာနဲ႔ ေျပာတာၾကားဖူးတယ္။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလဲ ဘာျဖစ္ျဖစ္
သူ႔ဆီမသြားၾကဘူး။ ကုိယ့္ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းပဲ ရေအာင္ေျဖရွင္းလုိက္ၾကတယ္။”
“အယ္ … သူကေရာ ျမန္မာမဟုတ္ဘူးလား။ တုိင္စာထည့္လုိ႔ရတာပဲ
ထည့္ေပါ႔။”
“ညီမမွ စာမေရးတတ္တာအမရယ္”
“ ဒါဆုိ အမေရးေပးမယ္။ ထည့္မလား” ဆုိေတာ့ ျပံဳးေနတယ္။
“ညီမက အရင္တုန္းက ရန္ကုန္မွာ အိမ္ေဖာ္လုပ္တာ တစ္လကုိ သံုးေသာင္းပဲရတယ္။
အိမ္ေဖာ္အလုပ္ရဖုိ႔ ပြဲစားက အိမ္ရွင္ဆီက ငါးလစာ ႀကိဳထုတ္သြားေသးတယ္။ ညီမအမက ေမာ္လၿမိဳင္မွာလုပ္တာ။
သူလဲ သံုးေသာင္းပဲရတယ္။ ဒါေတာင္ ၾကက္ဥတစ္လံုးကြဲရင္ ၾကက္ဥတစ္လံုးဖုိး လစာထဲကျဖတ္ေသးတာ။
ဒီမွာက တစ္ေယာက္ကုိ သံုးသိန္းနီးပါးရတယ္။ခုဘတ္ေစ်းနဲ႔ဆုိရင္ သံုးသိန္းေတာင္ေက်ာ္ေသးတယ္။
ညီအမႏွစ္ေယာက္ဆုိေတာ့ အမ်ားႀကီးသာတယ္။ အေမတုိ႔ကုိလဲ ပုိက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးပုိ႔ႏုိင္တယ္ေလ။
ဒါေၾကာင့္ က်မတုိ႔ ျပႆနာျဖစ္ၿပီး ျမန္မာျပည္ျပန္ရမွာေၾကာက္တယ္။ ပုိက္ဆံေတြအမ်ားႀကီးရမွ
ျပန္ခ်င္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ က်မတုိ႔ သည္းခံႏုိင္ပါတယ္တဲ့။”
နန္းလဲ ဘာဆက္ေျပာရမွန္းမသိေတာ့ဘူး။
ဒါကုိ ျမန္မာေတြရဲ႕ ေရာင့္ရဲႏုိင္တဲ့စိတ္ဓါတ္လုိ႔ေခၚရမွာလား။ ဒါေတြဟာ ေကာင္းတဲ့အရာေတြေတာ့
မဟုတ္ဘူးလုိ႔ နန္းေတာ့ ထင္တာပဲ။ ငယ္ငယ္ကၾကည့္ဖူးတဲ့ ျမန္မာေတာ္လွန္ေရးကားေတြထဲက စကားျပန္ေတြေလာက္ေတာ့
မဆုိးေသးပါဘူးေလလုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ေျဖသိမ့္ရမွာလား။ ျမန္မာဆုိတာ အခြင့္အေရးရရင္ရသလုိ႔
ကုိယ့္လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းလဲ ဂုတ္ေသြးစုပ္တတ္ၾကၿပီး အားနည္းရင္လည္း အားနည္းသလုိ ေခါင္းငံု႔ခံတတ္ၾကတယ္ဆုိတာ
ခုမွရွိတာမဟုတ္ပါဘူးေလ ဟုိးဂ်ပန္ေခတ္ကတည္းက ရွိတာပါလုိ႔ပဲ ေျဖသိမ့္ရမွာလား။ ၾကားထဲက
ဝင္ၿပီး စိတ္တုိမိတဲ့ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ပဲ အျပစ္တင္ရေတာ့မလား။ ဘယ္သူ႔ကုိအျပစ္တင္ရမွန္းလဲ
မသိေတာ့ဘူး။
မင္းကြန္းဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ႕
ေမတၱာသုတ္ေတာ္လာ ေမတၱာပုိ႔နည္းထဲက …
“လူအခ်င္းခ်င္းလွည့္ပတ္ျခင္း
ကင္းရွင္းၾကပါေစ။”
“အထင္ေသးျခင္းအခ်င္းခ်င္း
ကင္းရွင္းၾကပါေစ။”
“ဆင္းရဲလုိျခင္းအခ်င္းခ်င္း
ကင္းရွင္းၾကပါေစ”
ဆင္းရဲလုိျခင္းဆုိတဲ့အထဲမွာ
ဒါမ်ဳိးကိစၥေတြပါမယ္ထင္တယ္။ သူတပါးကုိ ကုိယ့္ေၾကာင့္ ခ်မ္းသာသြားမွာထက္ ဆင္းရဲသြားဖုိ႔ကုိ
ပုိလုိလားတယ္ဆုိတဲ့သေဘာေပါ႔။ တုိ႔ျမန္မာေတြၾကားမွာ အဲ့လုိစိတ္ထားမ်ဳိးေတြ ကင္းရွင္းဖုိ႔
ေမတၱာမ်ားမ်ားပုိ႔ရမယ္။
ေလးစားစြာျဖင့္
နန္းေရႊမံႈ။
ႏိုင္ငံျခားသားရင္းႏွီးျမွဳပ္ႏွံမႈရွိတဲ့ စက္ရံုအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ႀကံဳေတြ႔ရတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြေပါ့ နန္းေရ။ အလားတူျဖစ္ရပ္မ်ိဳးေလးေတြမွာ အဓိကက်တဲ့ စကားျပန္္ေတြအေပၚ အုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ စီမံခန္႔ခြဲေရးအပိုင္းေပၚလဲ မူတည္တယ္လို႔ ထင္ျမင္ယူဆမိတယ္။
ReplyDelete