အၾကပ္အတည္း အခက္အခဲ။

ေမလကုန္ရင္ ျမန္မာျပည္ကုိ အၿပီးျပန္မလုိ႔ပါ။ သမီးေလးက ေတာ္ေတာ္ေနမေကာင္းျဖစ္ေနလုိ႔ေလ။ အက္ဆီးဒင့္ တစ္ခုေၾကာင့္ ညာဖက္ပခံုး ရုိးက်ဳိးၿပီး လက္ေမာင္းအဆစ္နဲ႔ တံေတာင္ အဆစ္ေတြ ျပဳတ္သြားတယ္တဲ့။ နဂုိကမွသမီးက အသက္(၂)ႏွစ္ေက်ာ္တာေတာင္ ေကာင္းေကာင္းမထုိင္ႏုိင္ေသးဘူး။ အဲ့လုိျဖစ္တယ္ဆုိေတာ့။  ခက္တာက အလုပ္ကလဲ ထြက္ခြင့္ မေပးဘူး။ ခြင့္တလေပးလုိက္တယ္။ ကေလးေနေကာင္းသြားရင္ ျပန္လာပါတဲ့။ သားသမီးေတြကုိ ဘန္ေကာက္မွာ ေခၚထားႏုိင္ဖုိ႔ ကူညီႏုိင္တဲ့သူမ်ားရွိရင္ ကူညီၾကပါအံုးေနာ္။ ေတာ္ေတာ္ေရြးရခက္တဲ့အေျခအေနကုိေရာက္ေနတယ္။ ရင္ထဲမွာရွိတာကုိေတာင္ ရွိတဲ့အတုိင္းမေျပာတတ္ပဲနဲ႔ စာနဲခ်ေရးဖုိ႔ဆုိတာ မလြယ္လွပါဘူး။ ရင္ထဲမွာရွိသမွစကားလံုးေတြကုိ အကုန္ခ်ေရးရရင္လဲ ေတာေရာက္ေတာင္ေရာက္ေတြေရာက္ကုန္မယ္ ထင္တယ္။ ကုိယ္ေရးတဲ့စာကုိယ္ျပန္ဖတ္ၿပီးရင္ ငါမရင့္က်က္ေသးပါလားလုိ႔ သတိထားမိတယ္။ အလုပ္ကုိလဲ မထြက္ခ်င္ဘူး။ မထြက္ခ်င္ဘူးဆုိတာက သက္သက္သာသာ လုပ္ရတယ္ေလ။ သူမ်ားႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ေနေပမဲ့ အလုပ္လုပ္ရတာ မပင္ပမ္းလွဘူး။ ေရသာခုိအေခ်ာင္ႀကိဳက္တာေတာ့လဲ မဟုတ္ပါဘူးေလ။ ဒီရာထူးဒီေနရာရေအာင္ ကုိယ္ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္ဆုိတာ ကုိယ္ပဲသိတယ္။ ကုိယ္တုိင္ႀကိဳးစားလုိ႔ရလာတဲ့ အရာေလးဆုိေတာ့ ႏွေမ်ာမိတာေတာ့အမွန္။ ျမန္မာျပည္ျပန္ရင္ အစက ျပန္စရမွာ။ ကုိယ့္က်န္းမာေရးအေၾကာင္းကလဲ သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ ကြန္ပ်ဴတာေရွ႕မွာျငိမ္ျငိမ္ေလးထုိင္လုပ္ရတာေတာင္ပင္ပမ္းလွၿပီ။ သားႀကီးကုိ ဘန္ေကာက္ေခၚလာရင္လဲ သားႀကီးပညာေရးက အေရးႀကီးတယ္။ သမီးငယ္ကုိ ေခၚလာျပန္ေတာ့လဲ ပုိလီယုိျဖစ္တာမဟုတ္ပဲ မသန္မစြမ္းျဖစ္ေနတဲ့ကေလးကုိ ၾကည့္ေပးမဲ့သူကမရွိ။ ေန႔ခင္းအလုပ္သြားခ်ိန္ ဘယ္လုိထားခဲ့ရမလဲ။ ကေလးေတြက အေရးႀကီးတယ္ဆုိၿပီး ၾကံဳရာလုပ္စားလုိ႔ အိပ္ယာထဲလဲရင္ ဖုိးသူေတာ္လဲလုိ႔  ေတာင္ေဝွးမထူႏုိင္ျဖစ္အံုးမယ္။ ဝႉးးးးးးးးးးး ေတာ္ေတာ္စဥ္းစားရၾကပ္တဲ့အေျခအေနပါပဲလားးးးးး။ ၾကပ္တည္းတဲ့အခ်ိန္ဆုိတာ မေျပလည္မခ်င္းေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေနရထုိင္ရဆုိးတဲ့ အရာႀကီးပါ။ ေျပလည္သြားေတာ့လဲ သူမဟုတ္သလုိပါပဲ...။ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားမွာပါေနာ့္။ အခ်ိန္မတန္ခင္ေတာ့ စိတ္႐ႈပ္႐ႈပ္ေလးနဲ႔ေနလုိက္အံုးေပါ႔။ ဒါပဲရွိတာပဲေလ။ ကုိယ့္ေရြးခ်ယ္မႈ မွန္ဖုိ႔ပဲလုိတာပါ။ ေရြးခ်ယ္မႈေတြမွန္ကန္ေစဖုိ႔ ေခါင္းကုိေရစိမ္ထားရတယ္။ စိတ္ညစ္ရလြန္းလုိ႔ ေၾကာင္သြားတာလားေတာ့ မေျပာတတ္ပါဘူး။