အမအိမ္မွာေနတဲ့အခ်ဳိးမ်ဳိး ေယာင္းမအိမ္မွာေနရဲလားလုိ႔ေမးၾကည့္ခ်င္ပါတယ္။ မေန႔က အလုပ္သြားေတာ့ မွာမုိ႔ ကေလးကုိ ထမင္းလာေကြၽးဆုိတာကုိ မေကြၽးႏုိင္ဘူးတဲ့။ ကုိယ့္ကေလးမွမ ဟုတ္တာတဲ့။ အလုပ္ သြားရေတာ့မွာမုိ႔ လာေကြၽးေပး ပါလုိ႔ ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ေခၚရမွာလား။ အလုပ္က ခဏခဏခြင့္ယူ ဖုိ႔မေကာင္းေတာ့ဘူး။ ၿပီးခဲ့တဲ့လ ကလဲ သမီးေနမေကာင္းလုိ႔ ခြင့္ယူၿပီးၿပီ။ ကုိယ္ကသူမ်ားအလုပ္လုပ္ရတာ မုိ႔လား။
နန္းေရႊမံႈက ဒါမ်ဳိးဆုိ တအားစိတ္ရွည္တာ ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ ျပန္မေျပာလုိက္ပါဘူး။ မ်က္ႏွာကုိ ပိတ္ရုိက္ ပလုိက္ တယ္။ သူကျပန္ေျပာတယ္။ မႀကီး သမီးကုိ ရုိက္စရာမလုိပါဘူးတဲ့။ သမီးပါပါးက နန္းကုိ ဆြဲၿပီး သူ႔အမ်ဳိးသားေလးက သူ႔ကုိဆြဲၾကတယ္။ မေန႔က သူ႔အမ်ဳိးသားလဲ အလုပ္မသြားဘူး။ နန္းလဲ အလုပ္ပ်က္ တယ္။ ခဏေနေတာ့ မာမီ့ဆီက ဖုန္းလာတယ္။ သမီးႀကီးက ကုိယ့္ ညီမေလးကုိယ္ ဘယ္လုိဘယ္ညာတဲ့။ အလုပ္သြားေတာ့မွာမုိ႔ ကေလးကုိ ထမင္းလာေကြၽးခုိင္းတာ ကုိယ့္ကေလးမဟုတ္လုိ႔ မေကြၽးႏုိင္ဘူးေျပာေန တဲ့သူကုိ သမီးက ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ေခၚရမွာလား လုိ႔ပဲ ေမးလုိက္ခ်င္ေတာ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ မေမးလုိက္ပါဘူး။ ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။ မာမီ့က်န္းမာေရးကုိသာဂရုစုိက္ပါ။ သမီးက မာမီ့ကုိပဲ စိတ္ပူ တယ္လုိ႔ေျပာလုိက္တယ္။ စေနနဲ႔အဂၤါကုိ အတူတူထားမိတာ မာမီမွားတာတဲ့။ နန္းက အႀကီးဆံုး အဂၤါသမီး။ သူက အငယ္ဆံုး စေနသမီး။ စေနသေႏွာင္း မိဘေကာင္းဆုိေပမဲ့ မာမီနဲ႔ဒက္ဒီႏွစ္ေယာက္လံုး ၾကာသပေတးျဖစ္ေနလုိ႔ သူေမြးတုန္းက နလန္မထူႏုိင္ေအာင္ပဲတဲ့။
အဲ့ဒါေတြ နန္းမသိပါဘူး။ နားလည္းမလည္ဘူး။ တကယ္လုိ႔ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္နဲ႔ေခၚလုိက္ရင္ အဲ့လုိျပႆ နာေတြေတာ့ျဖစ္မလာေတာ့ ဘူးေပါ႔။ ဒါေပမဲ့လဲ ရုိက္ၿပီးသြားၿပီ။ ပါးစပ္ကေန စကားလံုးေတြ နဲ႔ေျပာဖုိ႔ထက္ လက္က ပိတ္ရုိက္လုိက္ဖုိ႔ပဲ ပုိအားသန္တာ ေကာင္းတဲ့အက်င္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေနာ္။ အဲ့လုိမ်ဳိးေတြလဲ ခ်က္က်လက္က် ျပန္မေျပာတတ္တာ ေတာ္ေတာ္ခက္တာပဲ။
ဒီလုိနဲ႔ေပါ႔။ သမီးကုိလဲ စက္ရံုနဲ႔အနီးဆံုး ကေလးထိန္းေက်ာင္းကုိပုိ႔လုိက္တယ္။ သူတုိ႔လင္မယားလဲ ေန႔ခ်င္း ပဲေျပာင္းသြားၾကတယ္။ ေျပာင္းတဲ့ေနရာကလဲ တစ္တုိက္ထဲပါပဲ။ ေျခာက္ခန္း ေလာက္ပဲျခားတာ။ သူတုိ႔ကေတာ့ ဘယ္လုိေနမယ္မသိ။ သမီးပါပါးကေတာ့ စိတ္ပူလုိ႔။ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ပဲ အလုပ္ရွိတာ။ မိန္းမက အလုပ္မရွိေသးဘူး။ အခန္းခ၊ ေရမီးဖုိး၊ စားစာရိတ္၊ ပါ႔စ္ပုိ႔ေၾကးေတြနဲ႔ ဘယ္လုိေနမလဲမသိဘူးတဲ့။
နန္းလဲ သူတုိ႔အတြက္စိတ္ပူတယ္။ သူတုိ႔ကေတာ့ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ ေခါင္းရင္ဖက္အခန္းက အိမ္ပုိင္ရွင္အဖုိးႀကီးနဲ႔ စကားေတြလာေျပာေနၾကတယ္။ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ပါပဲ။
လက္ဝါးတစ္ခ်က္ရဲ႕တန္ဖုိးက သူတုိ႔ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ကုန္တယ္မသိ။ နန္းေတာ့ ကေလးေက်ာင္းလခ ဘတ္ သံုးေထာင္ကုန္သြားတယ္။ ထမင္းဘူးေတြမုန႔္ဖုိးေတြ၊ ပဲႏုိ႔ဖုိးေတြလဲ ကုန္သြားတယ္။ ကေလးထိန္း ေက်ာင္းလုိ႔သာေျပာတာပါ။ ကေလးက ငါးေယာက္ေျခာက္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ သားအမိေတြထိန္းၾကတာ။ နန္းတုိ႔စက္ရံုက ကေလးေတြပါပဲ။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ထဲရွိတာေတြ ရင္ဖြင့္လုိက္ရတာ စိတ္ထဲေပါ႔သြားတာေတာ့အမွန္ပါပဲ။ ခ်ဲလင့္လုပ္တဲ့ ကန္ဒီ့ကုိေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္။ နန္းဆီမွာ သူမ်ားစိတ္ဝင္တစားဖတ္စရာ ဘာမွမရွိဘူးေလ။ ကန္ဒီက နန္းဆီကုိ ပထမဦးဆံုးလာတဲ့ ဧည့္သည္ပါ။ မ်က္စိလည္လမ္းမွားၿပီးေတာ့ ကန္ဒီ့ဆီကုိေရာက္ ခဲ့တယ္။ ကန္ဒီ့အေရးအသားေလးေတြက လြတ္လပ္တယ္။ အဲ့ဒါေလးေတြကုိ သေဘာက်လုိ႔ ကန္ဒီ့ရဲ႕ ဘေလာ့ေလးကုိ လင့္ခ်ိတ္ခြင့္ေတာင္းရာကေန ကန္ဒီလဲ နန္းကုိသိသြားခဲ့တယ္။
ကုိေအာင္ ကေတာ့ ဒီဘေလာ့ကုိ သူ႔ဆီက စာေတြဖတ္ၿပီး စမ္းလုပ္ထားတာဆုိေတာ့ အၿမဲလာၾကည့္ေနက် ပါ။ သူက ဧည့္သည္လုိ႔ေျပာလုိ႔မရဘူးေပါ႔။ သူက ဆရာလုိ႔ေျပာရမွာ။ နန္းရဲ႕ဘေလာ့ေလးမွာ ကုိေအာင္ၿပီးရင္ ဒုတိယလင့္ခ်ိတ္တာ ကန္ဒီ့ဘေလာ့ေပါ႔။ ေက်းဇူးကမာၻပါ ကန္ဒီ။
ကန္ဒီ့ရဲ႕ ခ်ဲလင့္အတြက္ ေရးၿပီးပါေၾကာင္း။
က်န္သူမ်ားကုိခ်ဲလင့္လုပ္ဖုိ႔ မဝံ့မရဲမုိ႔ ခ်ဲလင့္မလုပ္ေတာ့ပါေၾကာင္း။
ေလးစားစြာျဖင့္
နန္းေရႊမံႈ။
နန္းေရ..
ReplyDeleteေဒါသစိတ္ကုုိထိန္းပါကြယ္။ အဲဒီေဒါသကကိုုယ္တုုိင္ျပန္ပူေစတာပါ။
အသားနာတာထက္အသဲနာတာမေပ်ာက္တတ္ဘူး။
အုုိင္အိုုရာ