ထုိင္းစာ/ထုိင္းစကား။

အိမ္မွာ ဆရာေခၚၿပီး ထုိင္းစာနဲ႔ စကားသင္ဖုိ႔ စီစဥ္ေနတယ္။ ဆရာက တစ္ေယာက္ထဲဆုိ ကြၽန္ေတာ္လဲ လာရတာ တအားေဝးတယ္ဆုိေတာ့ ေစ်းနဲနဲမ်ားမယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာစုလုိက္ေပါ႔။ အဲ့ဒါဆုိ ကြၽန္ေတာ့္ အတြက္လဲ အဆင္ေျပမယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေပးရတဲ့ပုိက္ဆံလဲ တဝက္ေလာက္ေလွ်ာ့သြားမယ္တဲ့။ 

ကြၽန္ေတာ္သင္ေပးတဲ့ပံုစံက အေျခခံ၊ Level 1 ၊ Level 2  ဒါမ်ဳိးေပါ႔ သင္ရုိးတစ္ခုကုိ ၂၄ နာရီသင္ေပး ပါတယ္။ တပတ္ကုိ ၂ နာရီနဲ႔ သံုးလေပါ႔။ အဲ့ဒါ သင္ရုိးတစ္ခုအတြက္ တစ္ေယာက္ထဲဆုိရင္ေတာ့ ဘတ္ေလး ေထာင္ယူပါတယ္။ ငါးေယာက္အထိဆုိရင္ ဘတ္ႏွစ္ေထာင့္ငါးရာပါ။ ငါးေယာက္နဲ႔အထက္ဆုိရင္သင္ရုိးတစ္ ခုစာ ဘတ္ႏွစ္ေထာင္ပဲယူပါတယ္တဲ့။ 

အဲ့ဒါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကုိ စည္းရံုးၾကည့္ေတာ့ ဘတ္ႏွစ္ ေထာင္နဲ႔သံုးလဆုိတာ တစ္လမွ ေလးပတ္ပဲရွိေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ရက္ထဲရယ္တဲ့။ အဲ့ေလာက္နဲ႔ ဘယ္လုိလုပ္ တတ္မွာလဲတဲ့။ မတန္ဘူးတဲ့။ သူတုိ႔ကဘတ္ႏွစ္ေထာင္ ေပးၿပီး တခါထဲ အကုန္တတ္ခ်င္တယ္ထင္တယ္။ မတန္ဘူးဆုိတာ ဘယ္လုိမ်ဳိးကုိေျပာ တာလဲမသိ။ ၿပီးေတာ့ အားပါးပါး တစ္ေယာက္ကုိဘတ္ႏွစ္ေထာင္ ဆယ္ေယာက္ဆုိေတာ့ ဘတ္ႏွစ္ေသာင္းႀကီးေတာင္တဲ့။ နန္းက ဘာလုိအဲ့လုိမေတြးတာလဲ မသိဘူး။ သူတုိ႔က သူမ်ား(ဆရာ) ရသြားမဲ့ပုိက္ဆံကုိျမင္ၾကတယ္။ နန္းကေတာ့ ဘတ္ႏွစ္ေထာင္ထဲနဲ႔ နန္းရမဲ့ပညာကုိပဲျမင္တယ္။

နန္းကေတာ့ သင္ခ်င္တတ္ခ်င္ေနတဲ့သူမုိ႔လားမသိ တန္တယ္ထင္တာပဲ။ ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ေတြက ေပးရတာနဲ႔ တန္ေအာင္ရခ်င္ၾကတယ္။ ေပးရတာ ထက္ပုိရခ်င္ ၾကတယ္ဆုိရင္ ပုိမွန္မယ္ထင္တယ္။ နန္းကေတာ့ ကုိယ္ ရမွာနဲ႔ တန္ေအာင္ပဲေပးခ်င္တယ္။ တကယ္ဆုိ အဲ့လုိအိမ္မွာစုၿပီးသင္ၾကတယ္ဆုိတာ အိမ္ရွင္အတြက္ အပုိ ဗာဟီရေတြ တအားမ်ားတယ္။ အနဲဆံုးေတာ့ လူမ်ားလာရင္ အိမ္သာညစ္ပတ္မယ္၊ အရင္က လင္မယားႏွစ္ ေယာက္ထဲမုိ႔ တေနကုန္လဲ အိမ္မွာေနၾကတာမဟုတ္ေတာ့  ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေနမွ တစ္ခါေဆးလုိ႔ရေသး တယ္။ ခုေတာ့ တပတ္တခါ မေဆးမျဖစ္ကုိေဆးရေတာ့မယ္။ ၿပီးရင္ ျမန္မာ့ထံုးစံအရ လူမ်ားရင္ အမႈိက္မ်ား မယ္။

ၿပီးေတာ့ စားပြဲတုိ႔၊ ဝႈိက္ဘုတ္တုိ႔၊ ဝႈိက္ဘုတ္ပင္န္တုိ႔၊ ေသာက္ ေရတုိ႔၊ ပန္ကာဖြင့္ေပးရတာတုိ႔ျမန္မာ ပီပီ ဆရာ့ကုိ အေအးေလးနဲ႔ ဧည့္ခံခ်င္တာ တုိ႔ဆုိတာ အားလံုး ကုိယ္ကစီစဥ္ေပးရမွာေတြ။ အဲ့ဒါေတြ လုပ္ေပးဖုိ႔ နန္းက အားလံုးစီစဥ္ထားၿပီးၿပီ၊ ဒါေတြဟာ ပညာပါရမီ ျဖည့္ေပးရတာ ကုသုိလ္အမ်ားႀကီးရတယ္ဆုိ ျပီးေတာ့ နန္းမွာေတာ့ေတြးေတြးၿပီးေပ်ာ္လုိ႔။ အိမ္မွာလာၿပီး သင္ၾကမွာနဲ႔ပတ္သက္လုိ႔ ေငြေၾကးတစ္စံုတစ္ရာ ရေအာင္ လုပ္မယ္ဆုိတဲ့ အေတြးမ်ဳိး လံုးဝ(လံုးဝ) ကုိမရွိခဲ့ဘူး။ အိမ္မွာေရခဲေသတၱာမရွိေတာ့ ေရခဲပံုးေလးဝယ္၊ ေရခဲဝယ္ၿပီး စာလာသင္တဲ့သူေတြကုိ ေရခဲေရေအးေအးေလး တုိက္မယ္ (ေတာ္ၾကာ ေနပူထဲက လာတဲ့ သူေတြ ေရခဲေရေအးေအးတုိက္လုိ႔အဆင္ေျပပါ႔မလား) လုိ႔ေတာင္ စဥ္းစားေနတာ။

နန္းမွာျဖင့္ သင္တန္းေၾကးအျပင္ အဲ့ဒီအပုိဗာဟီရေတြ လုိက္ရမွာကုိေတာင္ တန္တယ္ထင္ေနတာ။သူတုိ႔က သင္တန္းေၾကးေလးပဲေပးရမွာကုိ မတန္ဘူးတဲ့။ နားမလည္ႏုိင္ဘူး။ ၿပီးေတာ့ နန္းတုိ႔အားတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ ဆရာ အားတဲ့အခ်ိန္နဲ႔ တုိက္ၾကည့္လုိက္ရင္ ေန႔လည္ (၃-၅) ပဲ ရတယ္။ နန္းတုိ႔ဆီကုိ ဆရာကူးလာရမဲ့ေနရာနဲ႔ နန္းတုိ႔ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ အေဝးႀကီးပဲ။ ဆရာ့ခမ်ာ ေနပူပူႀကီးကုိ ဆုိင္ကယ္နဲ႔ လာရရွာမွာ။ 

ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ ေန႔ လည္ ၂ နာရီ၊ ၃ နာရီေနဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ပူလုိက္သလဲ။ ဆရာလက္ရွိ သင္ေပး ေနတဲ့ေက်ာင္းမွာလဲ သြားတက္ခ်င္ရင္ရပါတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔တစ္ရက္ပဲ တက္ရမွာ။ အဲ့မွာေတာ့ေက်ာင္း လခ ဘတ္ငါးရာပဲ။ ဒါေပမဲ့ မနက္ရွစ္နာရီေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ မနက္ငါးရာရီ အိမ္ကထြက္ရတယ္။ မိန္းကေလး ဆုိတာ သိတဲ့အတုိင္းပဲ မနက္ငါးနာရီအိမ္ကထြက္ႏုိင္ဖုိ႔ ဘယ္အခ်ိန္အိပ္ယာထရမလဲလုိ႔။ 

ၿပီးေတာ့ လုိင္းကား ႏွစ္ဆင့္စီးရတယ္။ လုိင္းကားေပၚစတက္တဲ့အခ်ိန္က စၿပီး ေက်ာင္းကုိေရာက္တဲ့ အခ်ိန္ အထိ တစ္နာရီခြဲေက်ာ္ေက်ာ္ၾကာတယ္။ အသြားအျပန္ လုိင္းကားခ ငါးဆယ့္ေျခာက္ဘတ္ ကုန္တယ္။ မုန႔္ ဝယ္စားတာ၊ မနက္အဆာေျပစာအိမ္မွာစားဖုိ႔အခ်ိန္မရလုိ႔ဝယ္စားတာ မပါေသးဘူး။ အဲ့ဒီမွာလဲ ၂ နာရီပဲသင္ရတာပါပဲ။ 

ၿပီးေတာ့ သူတုိ႔ကေျပာေသးတယ္။ ငါတုိ႔ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာ တသက္လံုးေနမွာမဟုတ္ဘူးတဲ့။ စာေတြ စကားေတြ မတတ္လဲဘာမွမျဖစ္ဘူးတဲ့။ (အဲ့ဒီအေတြးအေခၚႀကီးကုိ လံုးဝသေဘာမက်ပါဘူး။) နန္းကတာ့ အဲ့လုိမထင္ ပါဘူး။ တကယ္ဆုိ ဘာသာစကားတစ္ခု တတ္ထားတာ ကုိယ့္အတြက္ အ႐ံႈးမရွိပါဘူးေနာ့္။ ဘာသာရပ္ တစ္ခုတတ္ဖုိ႔ တစ္နာရီကုိ ဘတ္ရွစ္ဆယ္ေက်ာ္ ေက်ာ္ေလးပဲကုန္တာ မုန႔္ဝယ္စားသေလာက္ပဲရွိတာပါ။ ဖုန္းကဒ္ဝယ္ျဖည့္ရင္ေတာင္ ဘတ္ေျခာက္ဆယ္၊ တစ္ရာက ဘယ္ေလာက္ေျပာရမွာမုိ႔လုိ႔လဲ။ (ထုိင္းႏုိင္ငံ ေရာက္တဲ့ျမန္မာေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ဖုန္းေျပာၾကလဲဆုိတာ ထုိင္းႏုိင္ငံမွာေနတဲ့ျမန္မာေတြ အသိဆံုး ေပါ႔။)

ဆရာလာသင္ေပးတာကုိ အိမ္မွာ စိတ္ေအးလက္ေလးထုိင္ေစာင့္ေနရံုပဲ။ သူတုိ႔ေတြ နန္းအိမ္လာသင္ဖုိ႔လဲ မေဝးပါဘူး။ သူတုိ႔ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ နန္းေနတဲ့ေနရာနဲ႔ လမ္းေလွ်ာက္လာရင္ ဆယ္မိနစ္ေတာင္မၾကာဘူး။ ၿပီးေတာ့ အလုပ္တဖက္နဲ႔ ဘာသာစကားတစ္ခုကုိသင္တာ တစ္ပတ္ ၂ နာရီဆုိတဲ့အခ်ိန္ဟာ အသင့္ေတာ္ ဆံုးပဲလုိ႔ထင္တယ္။ ဒါမွ ၾကားထဲမွာေလ့က်င့္ဖုိ႔အခ်ိန္ရွိမွာေလ။ အမ်ားႀကီးသင္ထားၿပီး  ေလ့က်င့္ဖုိ႔အခ်ိန္မရွိ ရင္လဲ အလကားပဲမဟုတ္ဘူးလား။ 

၂ နာရီသင္ထားတဲ့ေလ့က်င့္ခန္းေတြကုိ တစ္ပတ္လံုး ေလ့က်င့္လုိက္ရင္ ပုိၿပီးေတာ့ကြၽမ္းက်င္ပုိင္ႏုိင္သြားမယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ အသက္ႀကီးၿပီး အလုပ္မ်ားတဲ့ဦးေႏွာက္က မ်ားမ်ားလဲ မွတ္ႏုိင္မွာမဟုတ္ဘူးေလ။ ၿပီးေတာ့ ဘာသာစကားအသစ္တခုကုိ ခုမွစသင္တာ ေလ့က်င့္သားဝဖုိ႔လဲလုိတယ္။ ဒါမွ မွတ္မိမွာေပါ႔။ 

ထားလုိက္ပါေတာ့ေလ။ နန္းတစ္ေယာက္ထဲသင္ရမယ္ဆုိလဲ ေလးေထာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ နန္းကေတာ့ တန္တယ္ ထင္တာပဲ။ ဘယ္သူေတြမလုိဘူးေျပာေျပာ နန္းကေတာ့ သင္မွာပဲ။ တစ္သက္လံုး ဒီႏုိင္ငံမွာ အလုပ္လုပ္ မွာေတာ့မဟုတ္ေပမဲ့ ဘာမွမတတ္တာထက္စာရင္ေတာ့ တတ္ေနတာေကာင္းတယ္မုိ႔လား။ လူဆုိတာ တစ္သက္လံုး သင္ယူျခင္း၌ မေရာင့္ရဲသင့္ဘူးလုိ႔ နန္းကေတာ့ ခံယူထားတယ္။

ကဲ ရင္ဖြင့္ခ်င္တာေတြ ရင္ဖြင့္လုိက္ရလုိ႔ ေက်နပ္သြားၿပီ။ း) သူတုိ႔ေတြကုိ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာ မဟုတ္ ပါဘူး။ ဘယ္လုိေျပာရမလဲ။ ျမန္မာလုိေျပာရမလား။ ထုိင္းလုိေျပာရမလား။ မေျပာတတ္ေတာ့ဘူး။ း) း)

จงเตือนตัวเองเอาไว้ว่า ..มันไม่เป็นไรที่เราไม่ได้ดีพร้อม..     

Remind yourself that. .. It does not matter that we are not perfect .. 

ကုိယ့္ကုိကုိယ္ သတိေပးပါ။ 
“ဒီ့ထက္ပုိၿပီးျပည့္စံုဖုိ႔မလုိေတာ့ဘူးလား...ဒီေလာက္နဲ႔ေက်နပ္ၿပီလားလုိ႔…။”